DİŞÇİLİK

DİŞÇİLİKDİŞÇİLİK

DİŞÇİLİK i. (diffi’den diş-çi-lik) Diş he-
kimliği, diş hastalıklarına bakma. ]| Dışçılık
okulları, tıp fakültelerinin denetiminde öğ-
retim yapan ve diş Hekimi diploması veren
resmî veya özel yüksek okullar.
Türkler çok eski zamanlardan beri diş ve
ağız temizliğine önem, vermişlerdir. Hatta
ağız temizliğini İslâmlığı kabul ettikten
sonra bir din görevi saymağa başlamışlar-
dır. Nitekim diş ve diş etlerini arak de-

nılen bitkiden yapılmış fırçalarla temizler-
lerdı. Bu fırçaların nasıl kullanılacağını
tespit eden yöntemler ortaya atmışlar ve
çok eski kitaplarda diş aralıklarını temiz-
leyen ve hilâl adı verilen bitkinin kul-
lanılış şeklini ve bu maddenin yapımında
hangi bitkilerden yararlanılabileceğini be-
lirtmişlerdir.
Osmanlı döneminde diş mektebi açılıncaya
kadar bu sanatı kendi kendine veya bir us-
ta yanında yetişenler yapmakta ve bu iş için
özel bir öğrenim aranmamaktaydı. Cerrah-
lar diş apselerini yarabilir ve herkes diş
çekebilirdi. Evliya Çelebi Seyahatname’sinde
jH, burumu şöyle anlatır: «Esnafı-cerrahân:
dükkan 400, nefarat 700’dür. Pirleri Ebu
Ubeyd Kassab’dır. Selman Pak belin bağla-
dı, kabri Lahs’dadır. Bu tâife pürsilâh olup
tahtırevanlar üzre dükkânlarına diş çıkara-
cak kelpeden, mengene, küsgü, destere, ere,
minşar, milkat, eğe ve daha birçok alât-ı
cerrahıyeyi dizip bazı âdemlerin kollarını,
başlarını, ayaklarını tımar eder şekilde ubur
ikinci Meşrutiyetten sonra dişçi-
lik özel bir belge ile yapılmağa başlandı,
önceleri bu belgeler hastahaneler ve kendi
yanında çalışanlara dişçilikle uğraşanlar ta-
rafından verilmekteydi. Daha sonraları dişçi-
lik belgeleri Sıhhat müdürlüğünce veya Tıb-
biye mektebi cerrahlık bölümünde onayla-
nır oldu. Ancak dış ülkelerden gelenler için
bu kayıtlar geçerli değildi. Bugün Türki-
ye de sadece dişçilik fakültelerini bitirenler
dış hekimliği yapabilmektedir, (M)