DÜZGÜN

DÜZGÜN sıf. (düzmek’ten düz-gün). Pürüzü,
girintisi çıkıntısı olmayan: Düzgün bir
cetvel. ¡1 Kusursuz, iyi düzenlenmiş: Buranın
düzgün, kara sokaklarımdan oranın beyaz,
mavi kaldırımlı iğri yolları, daha nurâriî,
daha neşelidir (A.H. Müftüoğlu). Düzgün
cilt. Düzgün oda. || Zf. Muntazam^ve
kurala uygun olarak: Yabancı olmasına
rağmen Türkçe’yi çok düzgün konuşuyordu.