Her Şeyin Bir Zamanı Var
Hayatın içinde bazı anlar vardır; konuşmaktan vazgeçersiniz.
Dilinizi tutmazsınız aslında, sadece kelimeleri içeride saklarsınız.
Yargılamazsınız, anlamaya çalışırsınız.
Ve sessizlik, bir zaman sonra bir duruşa dönüşür.
Unuttuğunuzdan değil…
Asıl hafıza, sessizlikte büyür.
Uzun zamandır susuyorum.
Ne kimseyi ifşa ettim, ne de kimseden hesap sordum.
Sadece izledim.
Çünkü biliyorum ki; gerçekler bir gün kendi yolunu bulur.
Bu süre zarfında “dost” sandıklarımın maskeleri bir bir düştü.
Arkamdan çevrilen oyunları fark ettim ama belli etmedim.
Kim, hangi cümleyi, ne zaman, hangi masada kurduysa — hepsi aklımda.
Ve anladım ki:
Sakince izlemek, bazen en yüksek sestir.
Çünkü zamanla herkes kendi rolünü oynar.
Yalancı samimiyetlerin, gizli hesapların, yüzeyde kalan gülümsemelerin
bir ömrü olmaz.
Ben kalbimi sezgilerle, zihnimi gözlemlerle diri tuttum.
Ne gördüğümü unuttum, ne hissettiğimi inkâr ettim.
Sadece görünür kılmadım.
Henüz zamanı değildi.
Şimdi susuyorum.
Ama bu, sonsuza dek sürecek bir sessizlik değil.
Vakti geldiğinde, her şey yazıya dökülecek.
Kim ne yaptıysa, hangi niyetle yaptıysa — kendi gölgesinde yakalanacak.
Ben yazacağım.
Ne eksik, ne fazla.
Sadece olduğu gibi.
Bazıları bu satırlarda kendini görecek.
Ve o zaman anlayacaklar:
Sessizlik, unutmak değildir.
Sessizlik, sadece vaktini beklemektir.
Zaman zaman insan susar.
Taşan kelimeleri içine çeker, söylemesi gerekenleri yutkunur.
Dışarıdan bakanlar “unutmuş” sanır.
Oysa bilmezler:
O sessizliğin içinde ne çok cümle, ne çok gözyaşı, ne çok kırgınlık vardır.
Kimi zaman insan, en çok kırıldığı yerden değil,
en uzun sustuğu yerden kopar.
Çünkü sessizlik, bazen bir vedadır…
Ama yüksek sesle edilen değil;
içten içe kabullenilen, sabırla taşınan bir veda.
Ve bazıları bu satırları okuduğunda geç kalmış olacak.
Çünkü sen o an, çoktan konuşmaktan vazgeçmiş olacaksın.
Unutma:
Suskunluk bazen en net cümledir.
Ve her şeyin bir zamanı vardır.
