Masumiyetin Zaferi: Hainliğin Gölgelerinde Bile Parlayan Işık
Hayat, her zaman adil davranmaz. Bazen masum olan susar, haksız olan bağırır. Bazen iyilik sessizce bir köşeye çekilirken, kötülük sahnede alkışlanır. Ancak her şey geçicidir. Çünkü zaman, en büyük hakemdir. Ve zaman, her oyunu ortaya çıkarır.
Hainlikle yapılan her davranışın, gizli planların, arka kapı entrikalarının, dost görünen yılanların tek bir ortak noktası vardır: Masum olanı yalnız bırakırlar. Ama yalnızlık, bir son değildir. Bazen yalnızlık, arınmanın ve güçlenmenin başlangıcıdır.
Masum olan kaybediyor gibi görünse de, aslında sabırla, sessizlikle, temiz kalpliliğiyle kazanmanın temelini atar. Birileri senaryolar yazarken, o sadece doğru kalmakla meşguldür. Birileri arkadan işler çevirirken, o kendini bile bile ateşin içine atar, ama asla iftira etmez, hile yapmaz.
Ve sonunda… her hikâyenin sonunda, hakikat gün gibi doğar.
Kazanan; ne plan kuran, ne alttan alta oyun oynayan olur. Kazanan; iyi niyetli olan, kalbi temiz olan, kimseyi yaralamadan yürüyen olur.
Evet, bazen çok yalnız kalır masumiyet. Ama yalnızlık, her zaman bir yenilgi değildir. Çünkü içi boş kalabalıklar arasında tek başına doğruyu savunmak, belki de en büyük cesarettir.
İnsafsızlık edenler, başkalarının üzerine basarak yükselmeye çalışanlar, başkasını harcayarak kazandığını sananlar… onlar eninde sonunda, kendi kurdukları tuzakta kaybolurlar.
Bu dünyada her şey geçer. Geriye kalan tek şey: insanın vicdanıdır.
Masumiyet, zamanla güçlenir. Ve sonunda, hiçbir perde sonsuza dek kapalı kalmaz.
Günün sonunda, kaybeden kötülük olur. Kazanan ise; masumiyetin, vicdanın ve sabrın ta kendisi…
