Sana Kızmadım, Kırıldım

Oysa ” Dünyada bırakmam seni ” demişti. Dün ya da bir önceki gündü,tam hatırlamıyorum.Hani bir insana sırrtınızı dayayabiliyor olmanın tüm rahatlığını yaşadığınız anlar vardır ya, işte tam da o duyguyu yaşamıştım. Güven duygusunun bir cinsiyeti yok.Erkek ya da kadın ikisine de çok yakışıyor.Ona da çok yakıştırmıştım.Sonra da bizi birbirimize çok yakıştırmışlardı.Hani tüm dünya göçe karar verse,ben onun kararına bakacak gibiydim.Gitmiyorsa bir yerlere,benim de yanım onun yeri olmalıydı.Neyime onsuz göç etmek. İkimizin de her yanı,birbirimizin yanıydı.Hem dünyada bırakmayacaktı beni, benim de başka bir dünyaya onsuz gitmek gibi bir derdim olamazdı.

Ölmeyi ayrılıktan saymayalım.

O yeni bir başlangıç olarak dursun…

Şimdi kime neden kırılmam gerektiğini çok da iyi bilmediğimden dolayı kendime kırgınım.Ve benimle arama girip düzeltmesin diye, kimseye de bu kırgınlığımı anlatmıyorum. İnsan sevdiğine öfkelenemiyor, kırılıyor. Ve anladığım kadarıyla bir kırılma,bin öfkeye bedel bir şey.

Şimdi Allah’a emanet ol.Bu dünyada olmazsa öteki alemde “Allahım sende emanetim var ” derim.

İsterim…

                                                                                                                                                                                        Dudak Payım/Mehmet Ercan