İSMAİL TEMÎMİ: Fıkıh âlimi, ismi îsmâil olup, künyesi Ebü’l- Fidâ’dır. 1164 (m. 1751) senesinde Temîm’de doğdu. 1248 (m. 1832) senesinde vefât etti. îsmâil Temîmî, doğduğu yerde, tasavvuf ehlinden olan Ahmed Süleymân Efendi’den ilim öğrendi. Daha sonra bu zât ona, ilim tahsili için Tunus’a gitmesini tavsiye etti. îsmâil Temîmî, hocasımn emrini tutarak Tunus’a gitti. Burada Sâlih Kevvâş gibi büyük âlimden ders aldı. Ayrıca Şeyh Muhammed Şehmî, Şeyh îbrâhim Reyyâhî, Muhammed Bahrî bin Abdüssettâr, Sâlih Ganûşî es-Sûsî ve Şeyhülislâm Muhammed bin Ahmed’ in ilim meclislerinde bulundu. Fıkıh ilminde çok derin bilgiler öğrendi. Târih ilminde mütehassıs oldu. Bir devlet hakkında, sanki o devletin ileri gelenlerinden birisi imiş gibi konuşabilirdi. îsmâil Temîmî, Zeytûne Üniversitesinde müderrislik yaptı. Müderrislik vazifesi yamnda 1221 (m. 1806) senesi Safer ayında kadı oldu. Daha sonra Mahmûd Paşa, 1230 (m. 1815) senesinde fetvâ işlerini ona verdi.
îsmâil Temîmî’nin yazmış olduğu eserlerden ba’zılan şunlardır
1-Takyî- dün fi men tevellâ-el-imâmete vel- hitâbete bi câmi-iz-Zeytûne min ahd-il-îmâm îbn-i Arefe ilâ asrihî,
2- Risâletün fil-hulûvvi-indel-Mısnyyîn vel-megâribe,
3- El-Mineh-ül-ilâhiyye fi tams-id-dalâlet-il-Vehhâbiyye: Vehhâ- bîliğin kurucusu Muhammed bin Abdülvehhâb’ın, Hamûde Paşa’ya, kendi bozuk yolunu anlatan bir mektup göndermesi üzerine, Hamûde Paşa, îsmâil Temîmî’den vehhâbîliğin bozukluğunu anlatan bir kitap yazmasını ricâ etmesi üzerine bu eseri yazdı.