n, (m) 1ST1SVAB i. (ar. şavâb, doğruluk’tan is- tişvâb). Esk. Bir söz veya hareketi beğenme, uygun ve doğru görme. || İstisvab-kerde, uygun görülmüş, doğrulanmış, beğenilmiş. + Istisvaben zf. Esk. Uygun görerek, beğenerek.
İSTİSVAB
10
Eki