MEYAN KÖKÜ (MEYAN OTU, AYI KULAĞI, BİYAN KÖKÜ)

MEYAN KÖKÜ (MEYAN OTU, AYI KULAĞI, BİYAN KÖKÜ)
A Arabçası : Şeceretü’s-Sûs, Irku’s-Sûs, Udü’s-Sûs. Farsçası : Penci Mihek, Rubbü’s-Sûs.

Lâtincesi : Glycyrrhiza glabra.

Yetiştiği yer ve çeşitleri: Güneşli ve rüzgârsız yerlerde yetişir.

Memleketimizde ise: Batı Anadolu ile Güney ve Güneydoğu  Anadolu (Çukurova, Toros dağları) taraflarında yetişir.

Kullanılan maddesi: Kökü.

Tıbbî Özellik ve Faydaları: a) Baklagillerden bir bitkidir. Boyu 1-1,5 metre civarındadır. Salkım şeklinde maviye kaçar renkte çiçekleri vardır. İşe yarayan yeri üç senelik kökleridir. Temizlenen kökler güneşte veya sıcak bir yerde kurutularak saklanır. Bu köklerin tatlı ve güzel bir kokusu vardır. b) 50 gram meyan kökü bir litre suda kaynatılır veya ısıtılarak bir müddet bu suda bırakılır, bundan meydana gelen ilâç nezleleri geçirir, göğsü yumuşatır, balgam söktürür. Sesi güzelleştirir. Sinir zaafiyetine ve müzmin baş ağrısına iyi gelir. c) Meyan kökünün tozu bağırsaklara rahatlık verir. ç) Mide ve onikiparmak bağırsaklarındaki ülsere, gastrite iyi geldiği görülmüştür. d) Usaresi göze çekilse, katarakt hastalığına iyi gelir. Kökünün kurusu da göze sürme gibi çekilse o da aynı işi görür. e) Susuzluğu giderir; iştah açar, hazmı kolaylaştırır. f) Özü göğüs ağrısına, ciğer, mesâne ve böbrek hastalıklarına iyi gelir. g) Her türlü öksürüğe iyi gelir. h) Böbrek ve idrar yollarındaki taşlan düşürür. i) Nefes darlığına faide verir. j) Kabızlığı giderir. k) Kökleri kurutulup döğülerek merhem yapılır da sürülürse dolamayı geçirir.