Sizin hiç ‘Anneniz’ öldü mü? Benim öldü!! Kör oldum….
Yıllar önce,Cemal Süreyya’nın ‘SİZİN HİÇ BABANIZ ÖLDÜ MÜ? şiirini okumuştum..
Daha ilk okuduğum anda bile tüylerim diken diken olmuştu…Bir acı bu kadar mı ‘acı’ anlatılır diye düşündüm..O kelimelerdeki anlamı okuduğum anda anladım sanıyordum.Ama..Anlayamadığımı yıllar sonra anladım!!
Biz İnsanoğlu ölümü hep bizden uzak sanırız…bize hiç gelmeyecekmiş sanırız…Başkalarının acısını paylaşmak için gittiğimiz cenaze evlerinde,helvalarımızı yer, hayatımıza dönmek için acele ile o ortamdam uzaklaşırız..
Ta ki,o gelmez denen ÖLÜM gelene kadar…
ANAM, bir insanın tanıyabileceği en şefkatli,en anlayışlı,en insalcıl…en…en…en…insana yakıştırabileceğiniz,aklınıza gelebilecek olumlu bütün tanımların başına ‘EN’ ekleyin.İşte o ‘EN’ benim ANAM….
27 Mayıs 2009 Çarşamba….Akşam 20.10…..Anam öldü.ben öldüm..
24 mayısta yürüyerek girdiği hastahaneden,tabutla çıkardık onu..ŞOK OLDUM!!!! Hani Cemal Süreyya, ‘kör oldum’ diyordu ya; dogruymuş!! Bir an da bütün güzelliklere, bütün mutluluklara, hatta,en sevdiğim nimetlere bile….
Meğer ‘ANAM’ var iken, herşey imişim!!! O yok ya, hiç bir şeyim….
Mesela,mutluluklarıma Onun kadar sevinen kimse kalmadı hayatımda..
Mesela,gözyaşlarımı onun kadar içten silen kimse de kalmadı.
Sabah, Öğlen, Akşam aradığım o telefon sustu mesela….
Biliyor musunuz!! Üç yıl boyunca, ‘ANAM’ın telefonunu (o gidince telefonunu ben aldım hatıra olarak) sabah,öğlen,akşam uzunn uzun çaldırdım durdum..sonra O’nun telefonundan da benim telefonumu..
sanki ‘ANAM’ ordaymış ta,açıverekmiş gibi..o ipek gibi sesini tekrar duyacakmışım gibi..Ama o telefon hiç açılmadı,o telefondan ‘ANA SESİ’ hiç gelmedi…Gelmeyecek te!! Bunu kabullenmek yıllarımı aldı…hala da kabullenmiş te değilim ya!!
Anneler Günü’nü 2009 dan beri hiç kutlamadım..en son ölmeden iki hafta önce kutlamıştım…o son oldu zaten…
‘ANAM’ın gidişini kabullenecek miyim??
ASLA!!!
Haa!! Emr-i Hakk’tır… Amenna!!… İsyanım yok!…Acımdır bu kelimeleri yazdıran..
Yıl 2019..
Diyeceksini ki ; 10 yıl olmuş!
Bu cümleyi kullanacak olanlar,benim.yıllar önce Cemal Süreyya şiirini okuduğum zamanki duygusallığımı yaşayanlar olacak..
Kaç yıl geçer ise geçsin, acı, aynı acı…Sen sadece onsuz yaşamaya alışıyorsun diyecek olanlar; işte onlar…Onlar, Anne-Baba acısı yaşayanlardır. Ya da, evlat, eş acısı…
Sevdiklerinizin kıymetini bilin!! Bilin ki,bir gün, onlarla geçiremediğiniz zamanlara, onlarla paylaşamadığınız mutluluklara, ‘KEŞKE’ demek zorunda kalmayın…
HAA O KEŞKE Mİ??
O, HER ZAMAN OLACAK….
SİZİN HİÇ ANNENİZ ÖLDÜ MÜ!
BENİM ÖLDÜ!