a. (ar şalef’ten taşallüf). Esk. Kendisini olduğundan üstün gösterme, üstün özelliklere sahipmiş gibi övünme: “His ve fikir sahtekârlıkları, riyakârlığı, tasallüf, hülasa bütün bu iğrenç şeyler” (R. N. Güntekin). —Ed. Divan edebiyatında şairin kendini övdüğü şiir, fahriye*.
TASALLÜF,
28
Ara