Yeşil elbise

Yeşil elbise

Cüneyd SUAVİ

olda karşılaştığımızda, ezan okunuyordu.

• Gel seni camiye götüreyim dedim. Bugün Cuma biliyorsun.
• Sen de benim camiye gitmedi­ğimi biliyorsun, dedi.
• Biliyorum, ama dedim. Sebebini de merak ediyorum.
• Ne bileyim olmuyor işte, dedi. Belki çevrenin te tesiri var. Hem panto­lonumun ütüsü bozulup, dizleri çıkar diye endişe ediyorum.

Gayri ihtiyâri gülmeye başladım.

• Herhalde şaka yapıyorsun, dedim. Bunun için cami terkedilir mi?
• Ciddi söylüyorum, dedi. Giyi­mime ve özellikle yeşil’e çok düşkün olduğumu bilirsin.

Gerçekten de öyleydi. Giydiği birbi­rinden güzel elbiseleri mutlaka yeşilin bir başka tonundan seçer ve her zaman ütülü tutardı.

• Peki, dedim. Hayatında hiç camiye gitmedin mi?
• Çocukken dedemle birkaç kere gitmiştim, diye cevap verdi. Hem o yaşlarda dizlerim aşınacak diye herhalde endişe etmiyordum. Fakat artık camiye gidebileceğimi pek zannetmiyorum.

Söyledikleri beni son derece şaşırt­mış ve bu konuyu açtığıma pişman etmişti. Daha sonra el sıkışıp ayrıldık.

Onunla konuşmamızdan iki ay sonra, kendisinin camide olduğunu söylediler. Hemen gittim. Bahçedeki namaz saflarının en önünde duruyordu ve üzerinde yine yeşiller vardı.

Yavaşça yanına yaklaştım ve kısık bir sesle:

• Hani, dedim. Camiye gelmeye­cektin?

Hiç sesini çıkarmadı. Çünkü musalla taşının üzerinde, yeşil örtülü bir tabut içinde yatıyordu.