6 — Oruç ahlâkı:

Orucun bir terbiye vasıtası olduğuna, insanın alışkanlıklara, gazap, şehvet gibi saptırıcı, günaha itici faktörlere karşı güç ve hâkimiyet kazanması hedefine yönelik bulunduğuna yukarıda işaret etmiştik. Oruç tutan müslüman yalnızca yeme, içme ve birleşmeyi terketmekle kalır; dilini, kalbini, gözünü, elini hâsılı bütün duygu, düşünce ve uzuvlarını ibâdet için seferber etmez ve özellikle günahtan menetmezse orucu çok eksik kalacak, şekilden ibâret olacak, ruh ve mânasından soyulmuş bulunacaktır. Yine yukarıda zikrettiğimiz hadislerde Nebiyy-i Ekrem (s.a.) Efendimiz müslümanlan bütün uzuvlarıyla oruç tutmaya teşvik ediyor, böyle bir orucun büyük neticelerini müjdeliyorlardı. Şu hadis bu konuda çok düşündürücüdür: «Nice oruçlu vardır ki orucundan kendisine kalan yalnızca açlıktır; nice geceleri namaz kılan vardır ki namazından yanma kalan yalnızca uykusuzluktur.» (Nesâi, İbn Mâce, Hâkim)