EBE

EBE i. (esk. türk. apa, abla>epe’den). işi
doğum yaptırmak olan kadın: Ebe hanım,
hanımefendiye de çocuğa da bakıyor (Vâ-
Nû). Ebe de ne olacak? İşte tavana urganı
bağladım. Ona aşıla aşıla kurtulur (Y. K.
Karaosmanoğlu). Bk. eb elİk . || Çocuk oyun-,
larında bazen lider olan, bazen de oyunun
yükünü taşıyan kişi: Saklambaç oyununda ebe
olmak. || Ebe iskemlesi, v doğum iskemlesine
verilen ad.
— çeş. dey. Ebe bulguru, bulgur bülgur yağan
kar. ||. Ebe (veya ebem) geçti. Halk dili.
Birdirbir oyunu. || Ebenin (ananın) örekesi.
Bk. ana. || Dil (laf) ebesi, çok konuşarak
diliyle kandıran (kimse),