ELBİSTAN ovası,

ELBİSTAN ovası, Doğu Anadolu’da ova;
Akdeniz bölgesine komşu, olan kesiminde,
Ceyhan ırmağının başlıca kollarının (Harman,
Söğütlü ve Göksün çayları) toplanıp
birleştiği yerde; yüksl. 1 100-1200 m. Batıdan
Binboğa (2 935 m), kuzeyden Hezanlı
(2 266 m) dağları, doğuda yükseltisi 2 0 0 0
m’yi geçen dağlar, güneyde ise Nurhak
(3 031 m) ve Berit (3 925 m) dağlarıyle kuşatılır;
kenardaki dağlardan ayrılan kollar ova
içine doğru sokulur: Elbistan şehrinin yanındaki
Şar dağı (2 300 m) gibi. Ovanın
tabanı kalın bir alüvyon tabakası altında
Neojen katmanları taşır. Bunlar arasında
işletmeye çok elverişli zengin linyit yatakları
bulundu. Ovanın iklimi karasaldır: yazlar
sıcak, kışlar soğuk, yağışlar az (Elbistan’da
yıllık ortalama 266 mm; Afşin’de 395
mm). Dağlık kesimler daha çok yağış alır.
Ovada ve yakın çevresindeki yamaçlarda
ormanlar köklenmiş, ancak erişilmesi güç
yerlerde ağaçlıklar kalmıştır.
Ova, 1947 yılında Tahsin özgüç başkanlığındaki
bir heyet tarafından İncelenmeğe
başlandı. Bıı heyet bu bölgenin M.ö. IV.
binyıldan itibaren iskân edilmiş olduğunu
gösteren höyükleri tetkik etti. Fakat asıl
kazı, Elbistan ovasından geçen bütün
yollara hâkim bulunan Karahöyük^te
yapıldı. İdare bakımından Elbistan oyası
topraklan Maraş ilinin Elbistan, Afşin ve
kısmen Göksün ilçeleri arasında bölünmüştür.
Ovada iki önemli yerleşme yeri Elbistan
(13 492 nüf.) ve Afşin’dir (8 069 nüf,).
Ova halkının geçimi tahıl ekimine ve hayvancılığa
dayanır. Son yıllarda ovada şeker
pancarı tarımına da önem verildiği
görülmektedir. Yetiştirilen şeker pancarı
Malatya Şeker fabrikasına gönderilir