EPİGRAM

EPİGRAM i. (yun. epigraphein, yazmak’tan
fr. épigramme). Eski çağlarda, bir, anıtın
üzerine yazılmış olan *kısa ve nesir veya
çoğunlukla manzüm yazıt. |j Herhangi bir
şeyin üstüne yazılmış olan manzume. || Yergi
amacıyle yazılmış olan Ve genel olarak
iğneli bir sözle biten manzume. Teşm. yol. iğneleyici söz, yergili
söz.
—  Ed. Yunanlılar, mezarların, heykellerin,
anıtların ya da adak yerlerinin
üstüne kazınan destansı veya içli yazıtlara
epigram adını verirlerdi. Sapho, Arkhilokhos,
Simonides bu tarzın büyük ustalarıydı.
Ama bu manzume türü asıl, İskenderiye
okulu zamanından sonra gelişti. Epigram
hüküm ifade eden tarzıyle Romalıların hoşuna
gitti ve^ mezarların veya tapınakların
üstlerinde yer almağa başladı.
Yunanlılardaki şekli, Latinlerde (Catallus)
ve daha sonraları da Ausonius’un biraz
yapmacıklı tarzında yeniden kullanılmağa
başlandı. Bununla birlikte, Catullus daha o
zaman bile bazı epigram’lan kısa birer
hiciv olarak meydana getiriyor ve Martialis
de renkli gerçekçiliği ve insafsızcasına dokunaklı
son sözüyle bu türe modern biçimini
vermiş oluyordu