Avignon papalığı

Avignon papalığı, papalann, daha çok
siyasal nedenlerle Roma yerine Avignon’da
oturduğu döneme (1309-77) verilen ad.
Roma’daki hizip çatışmalanndan bunalan
ve Fransa’ya yerleşmesi için IV. Philippe’
ten gelen baskılara karşı koyamayan Papa
V. Clemens, papalık merkezini o sırada
papalık vasallanna ait olan Avignon’a taşıdı.
Avignon, 1348’de doğrudan papahk
topraklanna katıldı. Bu dönemde seçilen
yedi papa ve 134 kardinalden l l l ’i Fransız
olduğu için ağırlıklı olarak Fransız güdümünde
görünen Avignon papalığı, gerçekte
o dönemde yaşayanlann sandığı ya da
sonraki eleştirmenlerin öne sürdüğü ölçüde
Fransız baskısına açık değildi. Kardinaller
Kutsal Kurulu, bu dönemde kilise yönetiminde
daha etkili olmaya başladı. Yönetsel
makamlar ile öteki temsil görevlerinde çok
geniş bir yeniden düzenlemeye ve merkezileştirmeye
gidildi; ruhban zümresine yönelik
reform önlemleri başlatıldı; Çin’e kadar
uzanan yaygın misyonerlik etkinliklerini
özendirici çahşmalar yapıldı, üniversite öğrenimi
desteklendi. Papalar, krallar arasındaki
çekişmelere son vermek ve banş
sağlamak amacıyla birçok girişimde bulundular.
Ama özellikle İngiltere ve Almanya’
da belirginleşen Avignon düşmanlığı, papalığın
saygınlığını sarstı.
Papa XI. Gregorius’un, Fransa hükümdannın
boğucu konukseverliğinden kurtulmayı
başararak Roma’ya dönmesinden sonra,
Kutsal Kurul kardinalleri, boş kalan Avignon
makamına oturmak üzere ikinci bir
papa seçtiler. Bu olay, Büyük Bölünme’nin
(schisma) başlangıcı oldu. Daha sonra da
583 Âvila
bir dizi karşı-papa seçildi. Aynhk ancak
1417’de giderilebildi. Kardinallerin gücünün
giderek artması Büyük Bölünme’ye,
bunun sonucunda da konsillerin papalardan
üstün olduğu anlayışının ortaya çıkmasına
yol açtı.