Bruni, Leonardo

Bruni, Leonardo, Le o n a r d o a r e t in o olarak da bilinir (d. y. 1370, Arezzo, Floransa – ö. 9 Mart 1444, Floransa), Rönesans’ın hümanist araştırmacılanndan, 1427-44 arasında Floransa Cumhuriyeti şansölyesi. Historiarum Florentini populi libri XII (1610; Floransa Halkının On İki Kitaplık Tarihi) adlı yapıtı, kaynaklann eleştirel bir incelemeyle ele alındığı ilk Floransa tarihidir. Cicero üslubunun zarif bir uygulayıcısı olan Bruni, Platon, Aristoteles ve Plutarkhos gibi birçok Eski Yunan yazannm yapıtlannı Latinceye çevirdi. Bu yapıtlarla, Batı ülkelerindeki Eski Yunan edebiyatıyla ilgili çalışmalara yardımcı oldu. Dante, Petrarca vç Boccaccio için yazdığı İtalyanca yaşapı- öykijleriyle hümanist akımın Italyan şiirini değerlendirmesine katkıda bulundu. 33 Bruno Bruniaceae, Saxifragales takımından, yapraklannı dökmeyen çalımsı bitkilerin oluş­ turduğu 12 cinsi kapsayan familya. Anayurdu Afrika’nın güney bölgeleridir. Familyadaki bitkilerin, kümelenmiş ince dallan ve küçük yapraklan vardır. Brunia ve Berzelia cinslerinin bazı türleri süs bitkisi olarak yetiştirilir. Brunia stokoei 1-5 m yüksekli- ğindedir; kırmızı ve beyaz renkli, tüylü çiçekler verir. Brunkalar bak. Borukalar Brunner, (Heinrich) Emil (d. 23 Aralık 1889, Winterthur – ö. 6 Nisan 1966, Zürich, İsviçre), Reform geleneğine bağlı İsviçreli ilahiyatçı. Çağdaş Protestan ilahiyatının yönlendirilmesine katkıda bulunmuştur. İsviçre Protestan Kilisesi’nde papazlığa atandıktan sonra 1916-24 arasında Obstalden’de,görev yaptı. 1924’te Zürich Üniversitesi’nde sistematik ve uygulamalı ilahiyat profesörü oldu. Asya ülkeleri ile ABD’ye düzenlediği konferans gezileri dışında Zü­ rich’te sürekli ders verdi. 1930’larda ekumenik hareketle ilgilenmeye başladı, 1948’de Amsterdam’da Dünya Kiliseler Konseyi’nin ilk toplantısına delege olarak katıldı. Tokyo Uluslararası Hıristiyan Üniversitesi’nde 1953’te başladığı Hıristiyan felsefesi profesörlüğü görevinden 1955’te emekli oldu. Brunner’in ilk çalışmalan arasında, İsa’nın kişiliği ve işlevi üzerine bir inceleme olan The Mediator (1927; Aracı), I. Dünya Savaşı ertesi Avrupa kültürüne karşı çıktığı The Theology of Crisis (1932; Bunalım İlahiyatı) ve Hıristiyan etiğini konu alan The Divine Imperative (1932; Kutsal Emir) yer alıyordu. Natur ana Gnade: Zum Gesprâch mit Karl Barth (Doğa ve Kayra; Kari Barth ile Bir Söyleşi) adlı yapıtında, insanın yaratılıştan bu yana “Tanrı’nın görüntüsü” nü taşıdığını ve bunu hiçbir zaman bütünüyle yitirmediğini savundu. Bu sav, Barth ile Brunner arasında derin bir görüş ayrılığına yol açtı. The Divine-Human Encounter (1937; Kutsal-İnsan Karşılaşması) ve Man in Revolt (1937; Başkaldıran İnsan) adlı yapıtlarında Brunner’in ilahiyat anlayışında belirgin bir değişim ortaya çıktı. Bu kitaplarda Brunner, Martin Buber’in leh und Du’da (1925; Ben ve Sen) öne sürdüğü, insanlar dışındaki nesnelerle ilgili bilgimiz ile başka insanlarla ilgili bilgimiz arasında temel bir aynm olduğu yönündeki görüşü benimsiyordu. Brunner’e göre bu öğreti, Kitabı Mukaddes’teki vahiy kavramı için bir anahtardı. Revelation and Reason (1941; Vahiy ve Us), Dogmatics (1946-60, 3 cilt; Dogmalar Kuramı), Justice and Social Order (1945; Adalet ve Toplumsal Düzen) ve Christanity and Civilization (1948-49; Hıristiyanlık ve Uygarlık) gibi yapıtlannda bu görüşü geliştirdi. Brunner, I. Dünya Savaşı, ertesi Avrupa kültüründeki çaresizliğin doğurduğu “Bunalım İlahiyatı” için ABD’de kullanılan terimle “Yem-Ortodoksluk”un önde gelen sözcülerinden biriydi. Liberal ilahiyata ’karşı Protestan Reform hareketinin ana çizgilerini yeniden vurgulamaya çalıştı. İlahiyat ile hümanist kültür arasında sürekli bir diyalog arayan Brunner, idealizm, bilimcilik, evrimcilik ve liberalizm gibi akımlan, modem dünyadaki bütün kötülüklerin kaynağı olan gururun ve insanın kendini tannla