Abdülgani (İbn İsmail) en-Nabulusi

(d. 19 Mart 1641, Şam – ö. 5 Mart 1731), zamanının kültürel ve’dinsel düşüncesi üzerine düzyazı ve manzum ürünler vermiş tasavvuf yazarı. Küçük yaşta öksüz kalan Abdülgani, Kadiri ve Nakşibendi tarikatlarına girdi. Ardından yedi yıl boyunca evinde inzivaya çekilerek mutasavvıfların manevi yaşantılarını dile getirişlerini inceledi.. Birçok İslam ülkesini dolaştı; 1664’te İstanbul’a; 1688’de Lübnan’a, 1689’da Kudüs ve Filistin’e, 1693’te Mısır ve Arabistan’a, 1700’de Trablus’a gitti. Abdülgani’nin sayılan 200’ü aşan yazılı yapıtları üç gruba aynlabilir: Tasavvuf yazıları; seyahatnameler; aralarında kerametlerin bulunduğu ve örneğin tütün kullanmanın caizliği gibi sorunların da ele alındığı öteki yazılar. Tasavvuf yazılarında başlıca öğe vahdet-i vücut (Allah ile evrenin, dolayısıyla da insanın “tanrısal varoluş birliği”) kavramıdır. Seyahatnameleri en önemli yapıtlarıdır ve yazann dolaştığı* yerlerin, tanıdığı insanların görenekleri, inançlan ve günlük yaşantıları üzerine çok önemli bilgiler içerir.