EBU ABDULLAH NİBÂCl

Evliyânm büyüklerinden. Zünnûn-ı Mısri hazretleri ve diğer büyüklerle sohbet etti. Ebû Abdullah künyesi olup, asıl ismi Sa’îd bin Yezîd’dir. Basra yakınlarında Nibâc köyünden olduğu için “Nibâcî” denildi. Ahmed bin Ebü’l-Havârî, Amr bin Osman Mekkî, Ebû Sa’îd Harrâz gibi evliyâ ve âlimler, O’nun talebeleri arasındaydı. Kendisinin kerâmet, hâl ve sözlerini Ahmed bin Ebü’lHavârî hazretleri nâkletti. Şam, Mekke ve çeşitli yerlere seyahat etti. Daha çok Basra’da bulundu. Üçüncü asrın birinci yarısında vefât etmiş olması muhtemeldir. Gündüzleri oruç tutar, geceleri hep ibâdet ederdi. Haramlardan çok sakınır, şüpheli olan şeylerden kaçar, harama düşerim korkusuyla mübahlardan da zarûret miktarı istifâde ederdi. Cömertliği ve güzel ahlâkıyla insanları celb eder, dünyâlık vererek âh ıre tle rin i k azan d ırm ay a çalışırdı. Ebû Abdullah Sa’îd bin Yezîd hazretleri buyurdu ki: “Hür insana edebli olmak ne güzel, yakışır.” “Herşeyin bir yardımcısı vardır, dînin hizmetkârı da edebdir.” “Mûsâ (a.s.) suâl etti “Yâ Rabbî! Ben seni nasıl bulurum?” Buyuruldu ki: “Niyetini düzelttiğin an beni bulursun.” “ibâdetin esası üçtür. Allahü teâlâmn hükümlerinin hepsini kabûl et, O’nun yanında kıymeti olmayan birşey yapma, O’ndan başkasından birşey isteme.” “Birgün canım birşey arzu etmiş, ben de onu insanlardan istemiştim. Hemen o gece rü’yâmda bir adam “Mevlâsmdan istedi1308-1309 senelerinde Eştercân ‘da yapılnıış olan Râbi’a Hâtûn türbesinin mihrabı ğine kavuşan birinin, O’nun kulundan birşey istemesi yakışık olmaz” dedi. O gündenberi, o işime tövbe ederim.” “Rızkını Allaha havâle edip, yalnız O’ndan bekleyenin ahlâkı güzelleşir, harcarken cömert olmak ona zor gelmez, namazda dünyâ malı için vesveseye düşmez.”