Daha önce de kısaca belirttiğimiz gibi, iman, bir binanın temeli veya bir ağacın kökü gibidir. Nasıl ki, ağacın kökündeki değişim ve gelişim dallarında ve meyvelerinde etkisini gösterir; imandaki terakki de insanın ibadetlerinde duyarlılığa, devama ve gelişime sebep olur.
Bizlere kurtuluş müjdesi veren Mü’minûn Suresinin ilk on ayetinde ise iki yerde namazdan bahsedilir. Kurtulan mü’minlerin birkaç özellikleri içinde ilk sayılan “huşu içinde namaz kılmak”tır. 9. ayette ise “namazı devamlı ve şartlarına uygun olarak vaktinde kılmak” sayılır.
Ayrıca, “Ey iman edenler! Allah’ı çok zikredin. Sabah akşam Onu teşbih edin.” (Ahzab: 41-42) ayetini açıklayan alimler, “sabah akşam teşbih etmenin” sabah ve akşam namazları olduğunu belirtmişlerdir.
Tüm bu ayetler karşısında düşünelim: Her şeyi yaratan, her şeyin varlığını kudret elinde tutan, her şeyi idâre eden Allah’tır. En basit bir âmirin emri karşısında hemen boyun eğen biz insanların, Kâinâtm Yaratıcısının bunca emir ve ısrarı karşısında tir tir titrememiz gerekmez mi?
Okulda öğretmenimiz, işyerinde müdürümüz, askerde komutanımız bir iş emrettiğinde derhal yapıp, onların sevgisini ve hoşnutluğunu kazanmak isterken, nasıl olur da Rabbimizin bu emirlerine karşı ilgisiz kalabiliriz? Nasıl olur da, her şeyi elinde tutan Zât-ı Zülcelâle sanki kafa tutar gibi, sanki meydan okur gibi, sanki “Sen ne emredersen emret, benim daha önemli işlerim var” dercesine, namaz kılmadan durabiliriz? Kur’an ısrarla mü’minin, Müslümanın, muttakinin birinci şartını namaz olarak görürken, bizler nasıl olur da “Müslümanlığın namazsız olabileceğini” kabul edebiliriz?
Peygamberimize (s.a.v.):
- Allah’ın en çok sevdiği amel hangisidir, diye sorulunca:
- Vakti gelince kılınan namazdır, buyurdu. (Buharı, Namaz Vakitleri: 6)
Bu hadis gösteriyor ki, namazdan daha üstün bir ibadet yoktur ve olamaz.
Ayrıca namaz, imandan sonra en önemli ibadettir. Kâinatta ve İslâm-da, imandan sonra en büyük hakikat, namazdır. Bakın Rabbimiz bu konuda ne buyuruyor:
“İman eden kullanma söyle: Namazı dosdoğru kılsınlar…” (İbrahim: 31)
Emredersin Rabbimiz! İşittik ve can ü gönülden itaat ediyoruz.