Aubignac

Aubignac (Başkeşişi), François Hedelin
(d. 4 Ağustos 1604, Paris – ö. 25 Haziran
1676, Nemours, Fransa), oyun yazan ve
eleştirmen; Kardinal Richelieu’nün dostu.
Aubignac, oymabaskı, 1673
British Museum; J. R. Freeman & Co. Ltd.
17. yüzyıl Fransız edebiyatını etkilemiş,
Yunan ve Roma klasiklerine dayaü oyun
ölçülerinin benimsenmesi için çalışmıştır.
Oyun ve romanlanndan başka Homeros ve
Ovidius’tan çeviriler, oyun tekniği ve sunuşu
üzerine önemü incelemeler yapmıştır.
Avukathk öğrenimi görmesine karşın, din
alanında çalışmayı seçti (1628) ve Richelieu’nün
yeğenini eğitmekle görevlendirildi.
Kardinaün özendirmesiyle düzyazı biçiminde
birçok trajedi yazdı. Bunlardan ancak üç
tanesi günümüze kalmıştır: Cyminde (yay.
1642); La Pucelle d’Orleans (1642; Orleansh
Hizmetçi) ve Zenobie (1647). Aubignac’m
polemik yazılan arasında Pierre Comeille’
in oyunlan üzerine dört eleştirel deneme ve
daha birçok eleştirel yorum vardır. Bu
yorumlann bazılan Academie Française
üyelerini kızdırdığından Aubignac akademiye
alınmadı. 1654’te kendisi bir akademi
kurdu, ama güçlü siyasal iüşkileri olmasına
karşın, krahn desteğini alamadı. Oluşturduğu
topluluk ölümünden kısa bir süre sonra
dağıldı.
Aubignac, Richeüeu’nün isteği üzerine
yazdığı en büyük yapıtı La Pratique du
theâtre’da (1657; Tiyatro Uygulaması) sahnedeki
olaylann izleyici üzerinde inandıncı
bir etki yaratması (vraisemblance) gerektiği
düşüncesini temel ahr. Savunduğu şeylerden
biri de, oyunun konusunun zaman
bakımından, düğüm amna olabildiğince yakın
bir noktadan başlaması gerektiğidir.
Ona göre sahne ve kişi değişmeleri izleyici-
547 Aubigne, Thedore-Agrippa d 9
nin imgeleme gücüne bırakılmamalı, kanşıklığı
önlemek için oyuncu sayısı olabildiğince
az tutulmalıdır. Çok az satılmasına
karşın, bu yapıtın Comeille ve Racine’de
somutlaşan Fransız klasik beğenisinin oluşmasına
katkıda bulunduğu söylenebilir. Aubignac,
Pratique>ten sonra yayımladığı Projet
pour le retablissement du theâtre français
(Fransız Tiyatrosunu Yeniden Kurmak için
Bir Tasan) yapıtında, güldürünün düzeyini
yükseltmek ve özellikle bu sanatı aşağılanmaktan
kurtarmak için bütün halk tiyatrolannın
bir genel müdürlüğe bağlanmasını
önermiştir. Aynca tiyatronun gelişmesinin
dine zararlı olacağı yolundaki görüşlere sert
biçimde karşı çıkmıştır.