Namaz, belli vakitlerinde edâ edilmek üzere, Mü’minlere farz kılınmıştır (11).
Bu vakitler. Kur’ân-ı Kerîm’in müteaddid sûrelerinde: Sabah, öğle, İkindi, Akşam, Yatsı olmak üzre açıklanmıştır (12).
Nâfi b. Ezrak, Abdullâh b. Abbas’m yanına gelip: «Beş vakit namaz, Kur’ân’da var mı?» diye sordu.
îbn-i Abbas: «Evet!» dedi ve Rûm sûresinin 17. ve 18. âyetlerini okuyup: «Hine tümsûne, akşam namazıdır.
Hîne tusbihûne, sabah namazıdır.
Ve aşıyyen, ikindi’namazıdır.
Ve hîne tuzhirûne, öğle namazıdır!» dedikten sonra Nûr sûresinin 58, âyetindeki :
Ve min ba’di salâtil-işâ-i selâsü avrâtün leküm..» kelâmı İlâhîsini de okudu. (Hâkim – Müstedrek, c. 2, s. 410-411).
Beş vakit Namaz, Hicretten on sekiz ay önce, Mîrâc gececinde farz kılınmıştı (13).
Beş vakit Namaz farz kılınınca, Peygamberimize Cebrâil gelerek güneş, zevâlden kayıp gölge, bir nâleyn tasması kadar uzadığı zaman öğleyi; sonra, her şeyin gölgesi, bir misli uzadığı zaman, ikindiyi; oruçlu, orucunu açtığı zaman, akşamı; şafak kaybolunca, yatsıyı; şafak söküp oruçluya yemek, içmek haram olduğu zamanda da, sabah Namzını kıldırdı.
Cebrâil, ertesi günü gelişinde, her şeyin gölgesi, bir misli olunca, öğleyi; iki misli olunca, ikindiyi; oruçlu orucunu açtığı zaman, akşamı; gecenin ük üçte biri geçince, yatsıyı; ortalık iyice kararınca da, sabahı, kıldırdı.
Sonra da: «Yâ Muhammed! Bu, senden önceki Peygamberlerin vaktidir.
Namaz vakti, işte, bu ikişer vakit arasındadır.» dedi (14).
Vitir Namazı ve Vitir Namazının Vakti :
Peygamberimiz, «Yüce Rabbim, bana bir Namaz daha ekledi ki o, Vitir Namazıdır. Onun vakti de: yatsı ile tan yeri ağanncaya kadar olan zaman arasındadır.» (Ahmed b. Hanbel – Müsned, c. 5, s. 242).
«Muhakkak ki Allâh, size, kızıl tülü develerden (dünya malmdan) daha hayırlı olan Namazı emr etti ki, o, Vitir Namazıdır.
Allâh, onu, yatsı Namaziyle tan yeri ağanncaya kadar olan zaman arasında kılmanızı da, teşri kıldı.» buyurmuştur. (İbn-i Abdulber – Istiâb,
c. 2, s. 419; İbn-i Esîr-Usdülgabe, c. 2, s. 79)
1) imâm-ı âzam – Müsned, s. 3, Buhârl – Sahih, c. t, s. 8, c. 2, s. 109, Müslim – Şahit), c. 1, s. 30-31, Ebû Dâvud – Sünen, c. 1, s. 93.
(2) Tâhâ: 14.
(3) îbrâhim: 37-40.
(4) Lokman: 17.
(5) Tâhâ: 14.
(6) Mâide: 12.
. (7) Hûd: 87.
18) Enbiyâ: 73.
(9) Al-i Imrân: 39.
(10) Meryem: 31.
(11) Nisâ: 101.
(12) Hûd: 114, Isrâ: 78, Tâhâ: 130, Kaf: 3940, Rûm: 17-18, Dehr: 25-26, Nûr; 58.
(13) Ibn-i İshak, İbn-i Hişam – Sîre, c. 1-2, s. 407-408, İbn-i Sa’d – Tabakaft, c. 1, s. 213,
Buhârî – Sahih, c. 1, s. 91-93, Müslim – Sahih, c. 1, s. 101,103.
(14) ibn-i İshak, ibrvi Hişam – Sîre, c. 1, s. 245, Ebû Dâvud – Sünen, c. 1, s. 93-94, Tirmi-
zî – Sünen, c. 1, s. 278-280.