FAYDASI OLMAYACAK

FAYDASI OLMAYACAK
Sâlih ibni Beşir ki, Tâbiînden bir kişi, Sünnet-i seniyyeye, muvâfıktı her işi. Halîfe Mensur onu, Bağdat’a etti dâvet, Ayakta karşılayıp, gösterdi büyük hürmet. Ve dedi: “Bir nasîhat, eyleyin de fakîre, Saltanat işlerini, yapayım ona göre.” Buyurdu: “Ey halîfe, tavsiyem şu ki sana, Merhameti, elinden, bırakma her insana. Resulün ahlâkiyle, tezyin et ahlâkını, Hep O’nun sünnetine, uydur harekâtını. Dikkat et her işine, kork ve titre Rabbinden Bir an bile bırakma, adâleti elinden. Mâdem ki akıllısın, var ilmin, mârifetin, Yarın mahşer gününde, geçmez hiç mâzeretin. Ey Mensur, kork zulümden, milletine hep acı, Yoksa Peygamberimiz, senden olur dâvâcı. Kurtulmak istiyorsan, Cehennem’den, ateşten, Uzak dur büyük-küçük, günah olan her işten.” Çok tesir etmiş idi, bu sözler halîfeye Bir kese altın alıp, uzattı bu velîye. Lâkin kabûl etmedi, o, eliyle iterek, Mensur bunu görünce, ağladı yaş dökerek. O Kur’ân-ı kerîmi, hüzünle okuyordu, Azâb âyetlerine, gelince korkuyordu. Birgün yine okurken, Kur’ân’dan şu âyeti, Yine aynı şekilde, sarardı benzi beti: “Onlar döndürülünce, “Cehennem ateşi”ne, Düşerler çok büyük bir, “pişmanlığın” içine Ve o zaman derler ki “Eyvâh bize, vâh bize, Keşki biz de ibâdet etseydik Rabbimize.” Peşinden bir âh edip, bayılıp yere düştü, Baktılar nabzı durmuş, bu korkuyla ölmüştü, Her gece uzun uzun, yapardı çok ibâdet, Sonunda göz yaşıyle, ağlardı uzun müddet. Derdi ki: “Bir Müslüman, bilmek isterse eğer, Rabbimiz kendisine, ne kadar verir değer? Baksın her gün yaptığı, iş ve amellerine, Ne kadar değer verir, o, Rabbinin emrine?” Derdi ki: “Âhirette, iyilik bekliyorsan, Dünyâdayken herkese, yap “iyilik” ve “ihsan”. Rabbinden bekliyorsan, nasıl bir muâmele, O’nun mahlûklarına, sen dahî davran öyle.” Derdi ki: “Çok uzundur, âhiret yolculuğu, Şimdiden hazırlayın, azık ile yolluğu. O yolda en kıymetli, azık ise takvâdır, Yâni Allah’tan korkup, günahtan kaçınmaktır.” Derdi ki: “Ey insanlar, geçicidir bu dünyâ, Sıkıntıyla doludur, siz de görürsünüz ya. Bizden öncekilerin, artığıdır tamâmen, Onun için gönlünü, kaptırma buna hemen.” Derdi ki: “Şaşıyorum, ben şu insanlara ki, Sarılmışlar dünyâya, ayrılmayacak sanki. Hâlbuki biraz sonra, çıkacak sonsuz yola, Hazırlık yapacakken, oyalanır o hâlâ. Ölüm uyandırınca, uyanacaktır, ancak, O zaman uyanmanın, faydası olmayacak.”