HAZIRLANAN EN ESKİ YAPMA YİYECEK
Mısırlılar kuşkusuz ilk ekmek yapan insanlardır; ekmek, orada hem yiyecek olarak, hem dinî törenlerde sunu olarak kullanılıyordu. Arkeologlar MÖ 3500 yıllarına ait kalıntılarda ek mek kırıntılarına rastlamışlardır. Bu da o günlerde bile mayalama işleminin bilindiğini gösterir. Yunanistan’da uzun süre ulusal yiyecek maza denilen ve kavrulmuş arpa unundan mayasız olarak yapılan bir çeşit gevrekti. Aralarındaki ticarî ilişkiler sonucunda Mısırlılar, Yunanlılara ekmek pişirme sanatım öğrettiler. Fırınların ve de ğirmenlerin mükemmelleştirilmesiyle ekmeğin tüketimi fazlalaştı. Kısa süre içinde hamura süt, susam, haşhaş anason veya bal katılarak çeşitler zenginleştirildi. Antikçağ yazan Atenai-os’a göre, III. yy’da 72 çeşit ekmek ve pasta pişiriliyordu. Roma’da ilk fırıncılar MÖ 168 yıllarında ortaya çıktılar. Fırıncılık mesleği Roma imparatorları tarafından destekleniyordu,
çünkü bu meslek bir kamu hizmeti sayıl önemli ayrıcalıklarla donanan bir fırıncılar lc paratorluğun son döneminde, her şeyden oyun» isteyen Roma halkına yetecek kadaı sorumlu 300 fırıncı vardı. Önden kapılı ilk yapımında bir dönüm noktası oldu. Ortaçağ pişirme teknikleri geriledi, fakat el değirmeni süre devam etti. Her aile kendi hamurunu ha: mek için senyöre ait ve herkesin ortaklaşa kı lemek zorunda kalıyordu. XII. yy’da fırın sahi leğini yapabilme hakkını satın alarak bir lonc Devrimi’nin hemen öncesinde teknik yenilikl dan yüzde 15 daha fazla un elde edilmesini sa tekniği geliştirildi. Daha sonra, demiryolları, e. re zengin bölgelerden buğday taşıyarak arpa, undan yapılan ekmeği ortadan kaldırdı. O günle, özellikle has buğday unundan yapılır. Yine de , yapılıp o tip unun adını taşıyan ekmekler de varı mek, çavdar ekmeği, vb). XIX. yy’da ünlü Viyana çeşitli lüks ekmekler pişirilmeye başlandı. İşsiz 1 kan fınn işçileri uzun süre mekanik hamur teknes na karşı çıktılar. Ancak çok sayıda fırıncı ustasır neden olan iki dünya savaşıyla beraber elle hamuı lü terkedildi. Bugün geleneksel fırınlar elektrik, ga la ısıtılmaktadır. Eski değirmenlerin yerini modeı n almıştır. Önce silolarda depolanan buğday tanı ra ayıklanır. Ardından kaygan yüzeyli büyük silir da ezilerek çok ince bir un haline getirilir. Her a tohum ve irmik ayrı ayrı öğütülür. Un kalite testi ten sonra piyasaya verilir hale gelir.