HZ. ZEYNEB’IN ATÖLYESİ
hz zeynebin atölyesi
Mü’minlerin annelerinden olan Zcyneb Bintu Cahş radiyallahu anha’nm hayatına baktığımız zaman, onda dindarlık, cömertlik ve “san’atkârlık” vasıflanna rastlarız.
Resûlullah aleyhis-selâtu vesselam’ın aynı zamanda halasının kızı olan ve hicretin üçüncü yılında Hz. Peygam-ber’le evlenen Zeyneb Bintu Cahş, deri işleme ustasıydı. Ham deriyi o devrin üşülünce işlemekte, sonra da ondan giyim eşyaları dikip satmaktaydı.
Başka rivayetlerde bu iş için, Hâne-i saadette bir de müstakil oda, bugünün tabiriyle bir iş atölyesi bulunduğunu anlamaktayız.
Şunu da kaydetmekte fayda var: Resûlullah’ın zevcelerinden Ümmü Seleme radiyallahu anha da deri işlemekteydi.
Burada şu soru hatıra gelebilir: Islâm fıkhına göre, kadının nafakası kocasına aittir, gelir getirecek bir işle meşgul olmak mecburiyetinde değildir. Bu durumda, Efendimizin (S.A.V.) zevceleri neden
çalışmışlardır?
Bunun cevabı şudur: Islâm, kadını çalışmaya mecbur etmez, bu doğru ama illâ da çalışmayacaksınız demez. Kocasının izni tahtında, kadının çalışmasıyla ilgili, Islâm’ın va’zettiği şartlar çerçevesinde kadının çalışmasına hiçbir dini engel yoktur, çalışabilir. Nitekim Hz.Zeyneb validemiz, nafakasını te’min için değil, Allah yolunda harcamak için çalışmış ve kazancının tamamını fakir fukaraya, dul ve yetimlere harcamış
tır. Hz. Aişe’nin onunla ilgili bir tasviri şöyle: “Ben Zeyneb kadar çok hayır yapan, onun derecesinde sadaka veren, öylesine sı-la-i rahimde bulunan, Allah’a yaklaştıran amellere onun kadar nefsini bezle-den başka kadın bilmiyorum. ”(1) İbnü Sa’d bir rivayetinde, Hz. Zeyneb’in vefat ettiği zaman tek dirhem ve tek dinar bırakmadığını, bütün kazandıklarını sağlığında tasadduk etmiş bulunduğunu bildirir ve “Zeyneb’in fakirlerin vc dulların sığmağı” olduğunu belirtir. (2)
Hz. Zeyneb validemizle ilgili olarak kaydedilen bu rivayetlerden çıkarılacak birkaç mühim prensip vardır:
1-İslâm kadını, hiçbir maddî ihtiyacı olmasa bile boş durmamalıdır. Kazanmalı, Allah yolunca harcamalı-dır.
2-Kadının evinde yapacağı işe kocası mâni olmamalı, kolaylık göstermeli, imkân hazırlamalıdır. Çünkü Rehberimiz Fahr-i Âlem aleyhissa-lâtu vesselam da öyle yapmıştır. Zeyneb Validemizin Kesûlullah’m haberi olmadan bunu yapması mümkün değildir.
KAYNAKLAR:
1 Ebu Nuaym El Isfehânî, Hilyetül-l.vliya, Beyrut, 1967, 2,53 Ibnu Sa’d, s. 114, İsabe, 4,314.