i. (ar. netice den istintaç). Esk. Sonuç çıkarma, neticeye varma. || istintaç etmek, sonuç çıkarmak. — Mant. Esk. Bir büyük önermeden küçüğe ve sonurguya, kanunlardan olaylara, sebepten neticeye giderek sonuç çıkarma. + istintacât çoğl. i. Esk. Sonuç çıkarmalar: Küçük muhakemesinin istintacat-i mü- şevveşesine münhasır kalmış idi (H.Z. Uşak- lıgil).
İSTİNTAÇ veya İSTİNTAÇ
10
Eki