kara-yo (Japoncada “Çin tarzı”), Japonya’da Kamakura döneminde (1192-1333) Budacı tapınaklarda kullanılan başlıca üç mimarlık üslubundan biri. Başlangıçta, bir ana eksen çevresinde katı simetri kurallarına uyan Çin örneklerine bağlı kalmıştır. Sözcük Çin’de Tang hanedanım (618-907) simgeleyen karakterle yazılırsa da üslup, başkenti Hangzhou olan Güney Song hanedanının (1127-1279) resmî mimarlığını anımsatır. Japonya’da dinsel yapılarda kullanımı 13. yüzyılın ortasında başlamış, özellikle Engaku, Daitoku ve Kenço gibi Zen manastırlarında bu üsluba uyulmuştur. Çin örneğine bağlı kalmaya çaba gösterilmişse de orijinalindeki dikey üslup yerini Japonların yatay üslubuna bırakmıştır.
Kara-yo, süslü yapının çeşitli bölümlerinin karmaşık bir biçimde yinelendiği etkileyici bir üsluptur. En önemli özelliklerinden biri saçakları desteklemek için dikey sütunlar yerine bir dizi karmaşık konsola yer vermesidir. Üslubun strüktür açısından üstünlüğü, süslülüğünün gölgesinde kalmış, konsollar da zaman zaman bir gösteriş öğesine dönüşmüştür. Kara-yo zamanla geleneksel üslupla birleşerek sonraki bütün tapınak mimarisine temel oluşturmuştur.