Bu kardeşliğin mîrâsa âit hükmü, Bedir gazâsmdan sonra inen : «…Hısımlar, Allah’ın Kitâbı’nca, birbirine daha yakındırlar… (Enfâl: 75)» âyetiyle nesh edildi (31).
îbn-i Abbâş’a göre: Kur’ân-ı Kerîm’de yeminlerin bağladığı bildirilen kimselerden maksad, Muhâcirlerle Ensâr olup Muhâcirlerin Medine’ye geldikleri sırada kurulan kardeşlik sebebiyle Muhâcirler, Ensâr’a, hısımlarından önce, vâris olurlardı.
Fakat Yeminlerden doğan bu varislik, «Erkek, kadın her birisi için baba ve ananın, yakın hısımların terekelerinden de vârisler yaptık (Nisa’: 33)» âyetiyle kaldırılıp, din kardeşliği, yalnız yanlıma, yedirip içirmeğe, bir de öğüt’e münhasır kalmıştır (32).
(30) -İbn-i ishak, ibn-i Hişam – Sîre, c. 1-2, s. 506.
(31) ibn-i Sa’d – Tabakat, c. 1, s. 238, c. 3. s. 22. Taberî – Tefsir, c. 5, s. 53, 55, c. 10. s 51-58, Ebû Dâvûd – Sünen, c. 2. s. 115-116.
(32) Buhârî – Sahih, c. 3, s. 57, Taberî – Tefsir, c. 5. s. 53, 55. c. 10, s. 51-58, Ebû Dâvûd Sünen, c. 2, s. 116.