ÖZNELCİLİK

ÖZNELCİLİK 1. (öznelci’den öznelct-Uk). Fels. Yeni. Gerçekliğin, özne tarafından, ancak bu öznenin kendi düşüncesinin U-rünü olarak, yani kendi durumları hakinin. MBYDAX
kında bilince varması yoluyle verildiğini ileri süren felsefî öğreti veya tavır: Düşünce kesinliğinin her şeyden daha önemli olması ve maddî dünyanın kesinliğini belirlemesi bakımından, Descartes felsefesi bir öznelciliktir. Berkeley’in öznelciliği. (Ahlâk alanında, öznelcilik, evrensel değerleri inkâr eden ahlâkî goreciliğe varır [Protago-ras’m öznelciliği].) Eşanl. Sübjektivizm. (L)
ÖZNELLİK i- (özne/’den öznel-lık), Yeni. Öznel olanın niteliği. || Kişinin iç varlığı; her türlü genel kavrama, hattâ herhangi bir söze indirgenemeyecek olan bireysel ayrıcalığı: Değer yargısı işin içine karışınca da nesnellik kalmaz, öznellik başlar (N. Ataç). Zt. NESNELLİK.
— ANSİKL, Fels. öznellik felsefeleri adı, Hristiyanlıktan ilham alan bütün bir düşünce akımına verilir. Bu akım, tarih açısından, Aziz Augustinus’tan banlayarak Descartes, Kant, Fichte gibi düşünürlerin doktrinlerini ve daha yakın zamanda Husserl ve Heidegger’in görüşlerini içine alır. İnsanın, gerek kendisi, gerek zihnin öznel faaliyeti üstünde düşünmesi, dünya, «başkası» veya Tanrı, genellikle de varlık hakkında her türlü bilgi edinmenin metodudur. (L) ÖZNİTELİK blş. i. Yeni. Yalnızca bir şeye veya bir kimseye ait nitelik: Konuşma, insanın Özniteliğidir, Eşanl. HUSUSİYET* (M) öZOFAGOGASTROSTOMt i. (fr. oesop-hago-gastrostomie). Midenin üst kutbunu yemekborusuna dikme ameliyatı; bu ameliyat, yemekborusu büzüldüğü yahut içinde ur görüldüğü zaman yapılır. (L)