PEŞREV

PEŞREV; halk hikâyelerindeki türkülerin arasındaki
mâni şeklindeki dörtlükler. Türk mûsikîsinde
bir saz eseri türü. Farsça “önde giden” demek
olan pişrevden bozmadır. Tek çalgı veya umûmî fasıl
başlarında çalınır.
Rüzgâra karşı atılan, ucunda demir yerine kemik
bulunan oklara da peşrev denir. Bunların boyları
kısa olduğu gibi yayları da dar olurdu.
Eskiden topçu tarafından kullanılan, açıktaki
personele yakın mesâfeden atılan şarapnelin bir çeşidine
de peşrev denirdi. Bunlar saç bir muhafaza
içinde birçok misketten meydana gelen bir top
mermisiydi.
Çayırda yapılan yağlı güreşlerde; güreşme hazırlığı,
güreşe girişi ifâde eden âhenkli hareketlere
de peşrev denir. Bütün vücutları yağlı olan pehlivanların
güneşin ışığında parlayan vücutları, kıvrak
hareketleri, seri el hareketleri, yerden aldıkları
temennalar, attıkları nâralar peşrevin belli başlı husûsiyetleridir.
Peşrevde pehlivan uzun adımlarla
meydanın ortasına doğru ilerlerken ellerini âhenkli
olarak çırpar. Bu hareketi birkaç defâ tekrar
eder. Meydan ortasında kıbleye döner, hafif diz kırıp
temanna çakar ve rakibiyle tutuşur. Yağlı güreşlerimizde
Koca Yusuf, Hergeleci İbrâhim, Aliço,
Kavasoğlu İbrâhim ve Mümin Hoca pehlivanlıklarının
yanısıra çok güzel peşrev yapmakla da
meşhurdular.