skolastik
Avrupa’da X.-XVI. yy’Iar arasında egemen olan felsefe öğretiminin ve bu anlayışa dayanan öğretinin ortak adı. Özellikle Aristoteles’in öğretisinden kaynaklanan dilbilgisi, mantık ve varlıkbilim kavramlarına dayanan, hı- ristiyan dogması ile Vahiy’i söz düzeyinde kusursuz bir biçimsellikle geleneksel felsefeye bağlayan skolastiğin, XIII. yy’a kadar başlıca temsilciliğini, augustinusçu doğrultudan yola çıkan Alcuinus, Anselmus, Abelard ve Petrus Lombardus yaptılar. Akıma doruğuna ulaştığı XIII. yy’da, aristotelesçiliği hıristiyan dogmasıyla bütünleştirerek, İbni Sina’nın ve İbni Rüşt’ün kavramlarını eleştiren Albertus Magnus ile Aquinolu Tommaso damgalarını vurdular. XIV. yy’da başlayarak skolastik, adcılığın ortaya çıkmasıyla sarsıldı. Son iki temsilcisi Ock- hamlı VVilliam’ın inancılığa, R. Lulle’ün de tötolojiye yaklaşan düşünce oyunlarına yönelmelerinden sonra, Rönesans döneminde Rabelais’yle ortadan kaldırıldı
