Yahudilerle Medineli münâfıklar, Es’ad b. Zürâre’nin vefâtını fırsat bilerek dedi-koduya başladılar ve Müslümanların zihinlerini karıştırmağa çalıştılar.
Peygamberimiz bu hususta şöyle sitemlenmek zorunda kaldı : «Ebû Ümâme (Es’ad b. Zürâre) nin vefâtı, Yahudîlere ve münâfık Arablara ne kötü vesile ve behâne oldu : (Eğer, o, bir Peygamber olsaydı, arkadaşı ölmezdi!) dediler.
Halbuki, ben, ne kendim, ne de arkadaşım için, Allâh’dan gelecek bir şeyi savacak kudrete mâlik değilim!» (5).
Peygamberimizin Neccar Oğulian’nın Temsilciliğini Üzerine Alması :
Es’ad b. Zürâre’nin vefâtmdan sonra, Neccar Oğullan, toplanıp Peygamberimize geldüer : «Yâ Resûlallâh! Bilirsin ki, o, bizim, rakîbimiz (Temsilcimiz) idi, öldü.
İçimizden birisini, onun yerine tâyin et!» dediler.
Peygamberimiz, Neccar oğullarından herhangi birisini, diğerine tercih ve tâyin etmeyi uygun görmeyip, «Siz, benim dayılarımsınız. Sizin rakibiniz, ben’im!» buyurdu.
Neccar oğullan, Peygamberimizin kendüerine bu sûretle Nakıb olmasını, kavunlarına karşı bir üstünlük sayarlar ve bununla, iftihar ederlerdi (6).
Mescid-i Nebevi’nin Doğu Tarafından Görünüşü
(149) İbn-i Sa’d – Tabakat, c. 4, s. 207.
(150) lbn-4 Abdul Ber – Istiâb, c. 2, s. 593-