YENIKLASİK VE ROMANTİK DÖNEM

Geç XVIII. ve erken XIX. yy’ın yeniklasikçileri ilham kaynağı olarak yeniden eski Yunan ve Roma sanatına dönmüşlerdir. Yeniklasikçi fikirleri, Alman ressam Anton Raphael Mengs Resimde Güzellik ve Zevk Üzerine Düşünceler (1762) adlı yapıtında inceledi ve yeniklasikçi sanatın eğitimsel bir işlev taşıması gerektiğine inandı. XIX. yy’da Almanya’da müzelerin kurulmasında ve ayrıca Berlin, Münih, Düseldorf ve Dresden’deki sanat akademilerinin açılmasında yeniklasikçi kuramın katkı­sı büyüktür. Dönemin önde gelen mimarı, Berlin’de New Guard House (1818), Schauspielhous (1821) ve AJtes Imüzesini (1824-28) yapan Karl Friedrich Schinkel’dir. Aynı türden çalışmaları Leo von Klenze Mü­ nih’te, Gottfried Semper Dresden’de gerçekleştirdi. Bir yandan yeniklasikçi yapıtlar yükselirken, aynı dö­ nemde, özellikle resim alanında romantiktemalara kar­ şı bir ilgi uyanmıştı: Casper David Friedrich, Philipp Otto Runge gibi sanatçılar, Johann Friedrich Overbeck, Peter von Cornelius (1783-1867) ve Karl Philipp Föhr (1795-1818) gibi sanatçıların hepsi, akademik ve klasik yönelimleri reddetmiş yadamanzararesimleriçizmişler ya da edebiyat velincildeki temalara ağırlık vermişlerdir. Orta ve geç XIX. yy. ressamları, Adolf von Menzel, Wilhelm Leibi ve Max Liebermann dahil, gerçekçi estetiğe ilgi duymuşlarsa da Anselm Feuerbach ve Hans von Marrees (1837-87) gibi bazı ressamlar, klasik gelenekte resim yapmayı sürdürmüşlerdir.