Askerî gücüne dayanarak tarafsızlığını kabul ettirecek durumda
olmayan Norveç, savaşçıların dikkatini üzerine çekti (Altmark
olayı, 16 şubat). Norveç karasularına mayınlar dökerek
bir engel yaratmak isteyen müttefiklerin bu kararı (7 nisan),
alman başkumandanlığının İngiltere yönünde taarruzu genişletmek
için Kuzey denizinde hava ve deniz üsleri sağlamak
kararıyle aynı devreye rastlar. Almanların dikkatle tertipledikleri
Norveç ve Danimarka taarruzu 9 nisanda başladı. Müttefikler
her ne kadar bu harekâta karşı, askerî tepki gösterdilerse
de (Namsos ve Narvik limanlarına yapılan çıkarma, İzlanda’nın
işgali) bu alandaki çabalarını kısa zamanda bıraktılar.
. Almanların Batı cephesinde yapacaKİarı büyük taarruz birkaç
defa ertelenmişti (özellikle Mechelen olayından sonra). Nihayet
bu taarruz uçak ve tank kuvvetlerinin ahenkli bir işbirliği içinde
10 mayısta başladı. 15 ve 28 mayısta Hollanda ve Belçika
silâhlarını bıraktılar. General Weygand’in Dunkerque savaşından sonra durumu düzeltme teşebbüslerine rağmen 5-9 haziran tarihlerinde
Somme’dan Aisne’e kadar Fransız cephesi yarıldı.
Fransa 22 haziranda Almanya ile, 24 haziranda İtalya ile muharebeyi
kesmek zorunda kaldı. İtalya nın büyük kuvvetlerle başlayan
askerî müdahalesi * geç kalmış (11 haziran), ayrıca başarısızlığa
da uğramıştı (14 haziranda Cenova’nın fransız douanması
tarafından bombalanması). [Bk. f r a n s a s e f e r İ . 1940.]
Savaşın bitmesi üzerine fransız ve ıngilız deniz kuvvetleri arasında
vahim olaylar çıktı (Mers el Kebir [3 haziran], İskenderiye,
Dakar. [23 eylül]). Fransa savaşından sonra Hitler Büyük
Britanya’ya yapılacak bir çıkarmanın başlangıcı olarak İngiltere’ye
karşı şiddetli hava taarruzlarını başlattı, ilk başarısızlığa
burada uğradı. (Bk. İ n g i l t e r e s a v a ş i . ) Ayrıca general Franko’dan
Cebelitarık’a taarruz için geçiş müsaadesi alamadı.
Karadaki imkânları yetersiz olan, fakat Taranto’daki deniz zaferinde
de görüldüğü gibi deniz üstünlüğünü elinde tutan ingiltere.