GÜNÜMÜZDE ADANA XIX. yy’ın sonlarında 30 000 kadar olduğu sanılan kent nüfusu, savaş ve işgal yıllarında daha da azaldı ve kent geriledi. Cumhuriyet döneminin ilk nüfus sayımında (1927) nüfusu 72 652 olan kent, bu nüfusuyla Türkiye’nin nüfus bakımından en büyük kenti sıralamasında İstanbul, İzmir ve Ankara’dan sonra dördüncü sıraya (bu konumu o günden günümüze kadar değişmemiştir) yerleşti. İlk olarak 1945’te 100 000’i geçen (108 780) nüfusu, 1960’ta 200 000’i(231 548), 1970’te 300 000’i aştı (347 454). 1980’de 600 000’e yaklaşıp (574 515), 1990 sayımında 900 000’i de aştı (916 150). Nüfusun hızla artışındaki başlıca etkenler arasında, kentin çevresindeki Adana ovasında tarımın, bu arada özellikle de pamuk ekiminin gelişmesi, son yıllarda ekilen pamuğun daha yüksek nitelikli olması, barajlar ve sulama kanalları yapılması sonucunda sulu tarıma geçilmesi, sanayinin gelişmesi ve çeşitlenmesi, yeni karayollarının yapılması ve iyileştirilmesi sayılabilir. Nüfus artışı ve kentin sanayileşmesi, konut sorununu da beraberinde getirmiş, kent gecekondularla çevreye doğru düzensiz olarak genişlemiştir. Bununla birlikte, bu düzensiz gelişmenin yanı sıra, düzenli gelişmeler de gerçekleştirilerek güzel parklar, geniş bulvarlar, büyük işhanları, bazı kesimlerindeki modern villalarla, Adana modern bir kent görünümü almıştır.