denizaltı kablosu

mesaj iletiminde kullanılmak
amacıyla, koruyucu bir kılıf içine
yerleştirilerek deniz tabanına döşenen iletkenler
demeti. Henüz telefon geliştirilmeden
önce de, telgraf sinyallerinin iletilmesi
amacıyla deniz tabanına kablolar yerleştirilmekteydi;
ilk denizaltı telgraf kablosu,
1850’de İngiltere ile Fransa arasında döşenmişti.
1858’de, İrlanda ile Newfoundland
arasına döşenen kablo hattıyla ilk kez Atlas
Okyanusunun iki yakası birleştirildi; ama
bir süre sonra kablonun yalıtkan kılıfı
aşınınca hat işlemez duruma geldi. İlk
dayanıklı okyanusaşırı kablo 1866’da döşendi
ve aynı yıl benzer ikinci bir hattın yapımı
tamamlandı. Bu iki girişime ABD’li sermayedar
Cyrus W. Field ile İngiliz bilim adamı
Lord Kelvin öncülük etmişlerdi. Uzun
erimli telefon denizaltı kablolannm döşenmesi
ise, 1950’lerde dayanıklı tekrarlayıcılarm
geliştirilmesiyle olanaklı duruma geldi.
2.000 kulaca (3.660 m) kadar olan derinliklerde
dayanıklılığını yitirmeyen, bakım gerektirmeden
en az 20 yıl sürekli ve arızasız
çalışabilen vakum lambalı tekrarlayıcıların
geliştirilmesiyle de 1956’da İskoçya ile New-foundland arasında ilk okyanusaşm telefon
kablosu döşendi. Bu sistemde 36 telefon
devresi bulunuyordu. Sonralan, Washington’daki
Port Angeles ile Alaska’daki Ketchikan
arasında ve California ile Hawaii
arasına da benzer kablolar çekildi. 1964’te
Hawaii ile Japonya arasında döşenen 5.300
deniz mili (9.816 km) uzunluğundaki kabloda
128 ses devresi bulunmaktadır. 1965’te
Fransa ile ABD’yi bağlayan kabloda da
aynı sayıda devre vardır. Daha yeni kablolarda,
transistörlü tekrarlayıcılar kullanılmakta,
daha çok sayıda devreler ve hatta
televizyon programlan için bağlantılar bulunmaktadır