BÜYÜME MODELLERİ
Ekonomi bilimi büyüme denilen o/guyu belli başlı ekonomik kalemler arasındaki bir uzun vadeli ilişkiler sistemi şeklinde izaha çalışır. Ekonomik modeller bu ilişkiler sistemini tarif eder.
XIX. yy’ın sonuna kadar bütün ekonomik modeller kapitalist ekonomilerin geleceğim son derece karanlık göstermiştir. Bu modellerde iç genişleme veya büyüme kapasitesi, kaynakların (özellikle de işgücünün) yetersizliği karşısında kısa sürede erimekte ve büyüme durmaktaydı. Adam Smith’in modelinde ülke zenginliklerinin tamamı, ekonomik kuralların ve kurumların elvermesiyle, ekonomi tarafından değerlendirilince, kalkınma son bulur. D. Ri-cardo’ya göre, sanayicilerin kârının azalmasına sebep olan ekspo-nansiyel rant artışı sebebiyle, ekonomi stagflasyona yani durgunluk ve enflasyona yenik düşer. Marx, sermayenin işgücünün yerini almasıyla kalkınmanın son bulacağını söyler. Cassel’in oluşturduğu ilk yeniklasik modelde dahi, ileride Hasik ekonomistlerde gözlenecek kötümserlik ortaya çıkmıştır: sermaye birikimi sonucunda faiz hadleri o kadar düşecektir ki, insanlar para biriktirmekten vazgeçecek ve ekonomi stagflasyona girecektir.
Yeniklasik ekonomistler, ekonominin zaman içindeki gerçek kalkınmasıyla ilgilenmeyi bırakıp, bunun yerine ekonomi modellerinde biçimciliğin katı kurallarını oturtunca, eskilerin kötümserliğinden de kurtulmuş oldular.