DİZDAR

DİZDAR

DİZDAR blş. i. (fars. diz, kale ve -dar, tut an’d an diz-dâr).
— ANSİKL. Tar. Osmanlı imparatorluğunda kale merkez kumandanına dizdar denirdi. Dizdarlık, ikinci dereceden askerî bir görevdi, imparatorluğun kuruluşundan itibaren teşkilâtta yer alan dizdarlar, önce kalenin savunucusu durumundaydılar, sonra askerî teşkilâtın gelişmesi, kalelerin onarılması, topların korunması görevleri de onlara verildi. Bunlar turnacı, zağarcı, samsun-cu ortalarının dışındaki orta kumandanlarından ve yayabaşılardan seçilirdi. Dirlik olarak tımara tasarruf ederler ve serbest olurlardı. Yeniçeri ocağı ile birlikte dizdar-lık da son buldu (1826).
+ Dizdarlık i. Tar. Dizdarın görevi, (m) DİZDAROftLU IHikmett. tiirk yazarı (Zile 1917 1981). F.rzurum öeretmen okulunu Ankara Gazi Eğitim Enstitüsü Edebiyat bölümünü (1939) bitirdi. Orta öğretimde öğretmen ve yönetici olarak çalıştı. Millî Eğitim Bakanlığı Talim ve Terbiye dairesinde raportörlük, Gazi Eğitim enstitüsünde öğretmenlik, Türk Dil kurumunda Terim kolu başkanlığı yaptı. Sanat ve edebiyat dergilerinde tenkit, kitap tanıtması, biyografi yazıları yayımladı. Eserleri: Huzııri
(1949); Namık Kemal (1952, aynı adla başka bir eseri 1964). Cenap Şahabeddin
(1953); Abdiilhak Hâmid (1953); Şinasl
(1954); Tiirkçede Sözcük Yapma Yolları (1962); Türkçede Fiiller (1962); Sanatçılar
(1962); Ömer Seyfeddin (1964); Müftüoğlu Ahmed Hikmet (1964); Ahmed Rasim (1965); Dilcilere Saygı (1965); Halk Şiirinde Türler (1969). [m]