Elem Çiçekleri

Elem Çiçekleri (Les Fleurs du Mal), Charles
Baudelaire’in şiir derlemesi (1857). Bu
kitap halkın tepkisiyle karşılandı ve sonradan
çıkarılan ve sevicüikle ilgili bazı şiirlerden
ötürü suçlandı. Şairin Les Limbes admı
vermeyi düşündüğü bu kitabındaki şiirler
daha önce le Messager de VAssembleé,
la Revue des deux Mondes v.b. gibi dergilerde
parça parça yayımlanmıştı. Baudelaire’in
eserine aldığı şiirleri sıralayış düzeni bu
derin ve insancıl kitabı tanrısal bir araştırma,
Allah’sız insanın zavallılığı ile Pascal
üslûbunda bir dinî savunu ve sonsuzluğa
çağrı kitabı haline getirdi. Ruhun sanat, güzellik
ve aşk arasında bocaladığı, kendi
güçsüzlüğünün bilincine vardığı ya da şairin
kendinden nefret ettiği «Karamsarlık
ve ideal» şiirleri dizisinden sonra Paris’in
sisle örtülü görünümlerini dile getiren şiirler
gelir. Bunlardan sonra da kitapta çevreden
kaçış yolları (sefihlik ya da «Elem çiçekle-
. ri», «Şarap» «Başkaldırma») şiirleri yer alır
ve bunlar da «Ölüm»le, yani dönüşü olmayan
bir yolculukla son bulur. Baudelaire
bu şürleriyle Edgar Poe’nun etkisinde kalmaktan
çok onunla ayni fikirde olarak Hugo’nun
söylediği gibi korkunun vecidle karıştığı
«yeni bir heyecan» yaratmıştır. Poe’nun
yaptığı gibi de «şiirsel denemeyi» «mistik
bir deneme» haline dönüştürmeğe çalışmış,
fransız şiirini sembolizme yönelten duyumların,
renklerin, kokuların ve seslerin
birbirleriyle ilişki kurup düe geldikleri şiirler
yazmıştır. Elem Çiçekleri*ndeki 136 şiirin’
birçoğu fransız şiirinin klasikleri arasında
yer alır: «Albatros», «Çoklukta Birlik»,
(Correspondances), ‘ «Akşam Ahengi» (Harumonie
du Soir), «Yolculuğa Çağrı» (L’invitation
au Voyage), «Müzik» (La Musique),
ve «Yoldan Geçen Bir Yolcuya»