EMİNESCU (Mihail)

EMİNESCU (Mihail), rumen ‘şairi (ipoteşti,
Botoşani yakınları 1850-Bükreş 1889).
öğrenimini önce Çernoviç, sonra Viyana ve
Berlin’de yaptı. 1870’te, henüz Viyana’da
öğrenci iken Scrieri Literare (Edebiyat Sohbetleri)
adlı dergide, bugün de beğenilen Venere
si Madona (Venüs ile Madorina) ve
Epigonii (Epigonoslar) adlı iki şiiri çıktı.
Eminescu, laşi’ya döndükten sonra millî
eğitim müfettişliği, kütüphanecilik yaptı,
gazetelerde yazı yazdı. Çağdaşları tarafından
ilgi görmedi. 1883’te bir süre aklî dengesini
yitirdi ve yoksul bir hayat sürdü. Kaldığı
bir akıl hastahanesinde bir hasta tarafından
kafası ezilerek öldürüldü.
Eminescu Romanya’nın en Önemli şairidir,
ölümünden sonraki etkisi çok büyük oldu.
Yüz kadar şiir ve birkaç kısa hikâyeden
ibaret olan eseri derin duygularla dolu, ahenkli
ve orijinaldir, ilhamını halktan, tarih
ve felsefeden aldı. Schopenhauer ve
Vigny’nin kötümser düşüncelerinin etkisi altında,
varlık ve yaşama sorunları karşısında
umutsuzluğa yakın bir tutumu benimsedi ise
de bu felsefi kötümserliğini yurduna ve
millî değerlere olan güçlü inancı ile yumuşatmayı
başardı. Eminescu eserlerini edebiyat
dergilerinde yayımladı. Eserleri, arkadaşı
ve koruyucusu Titu Maiorescu’nun özenli,
çalışmaları ile 1881’de kitgp halinde
yayımlandı, ilk şiirleri arasında Murara§u
(Akşam Yıldızı), împarat şi Proletar (imparator
ve Yoksul Adam); İkinciler arasında
Mektup III; kısa hikâyeleri arasında da
Sarmanul Dionis (Zavallı Dionis) [1872] ve
yazıları çok ilgi çekicidir,