ENFİYE

ENFİYE; Alm. Schnuppe 1. Schnupftabak (m),
Fr. Tabac â priser İng. Snuff, Keyif vermek için
buruna çekilen ve çürütülmüş tütünden yapılan
bir toz. Avrupa’da 17. yüzyılda yayılmaya başlayıp,
18. yüzyılda yaygın hâle gelmiştir. İlk zamanlarda
enfiye önceden hazırlanmaz, kullanılacağı
zaman hemen rendelenirdi. Bu bakımdan enfiyeciler
yanlarında bir de rende taşırlardı. Enfiye,
kullananlar tarafından mine, gümüş, bronz, kaplumbağa
kabuğu gibi çeşitli maddelerden yapılan
kutularda muhafaza edilirdi.
Toz hâlinde kullanılan enfiyenin hazırlanması
pek kolay olmuyordu. Enfiye şekline getirilen tütünün,
defalarca süren fermantasyonu, 18 ve 2 0 ay
kadar zaman alırdı. Bundan sonra gül suyu, lavanta,
karanfil, yâsemin gibi şeylerle kokulandırılırdı.
Enfiye kullanmak, bilhassa İstanbul’da alafranga
çevrelerde 18. yüzyılın ikinci yarısından
îtibâren moda hâline gelmişti. Batı tesiri altındaki
kimselerce ise 19. asırda bir gösteriş vesilesi olarak
kullanılmıştı. Enfiyenin kullanılması veya çekilmesi
belli usûllerle yapılırdı. Enfiyeciliğin artması,
bununla ilgili sanâyinin gelişmesine sebep olmuştur.
Enfiye kullananlar kutu ve mendil gibi
vâsıtalar da kullanırlardı. Enfiyeler çoğunlukla
Avrupa’dan getirilirdi. Günümüzde tiryakisi ve
kullananları hemen hemen hiç kalmamış gibidir.