Hüseyin Nihal Atsız

Atsız, Hüseyin Nihal
Türk yazarı, şairi ve tarihçisi (İstanbul 1905-ay.y. 1975). İstanbul Sultanisi onuncu sınıfındayken sınavları kazanarak Darülfünun’a giren Hüseyin Nihal Atsız, Askerî Tıbbîye’de okumaya başladı; ama Bağdatlı bir subaya selam vermediği için okuldan çıkarıldı (1925). Kabataş Lisesi’nde öğretmen yardımcılığı, Seyrisefâin İdare- si’nde kâtiplik yapıp, Darülfünun’un Edebiyat bölümünü bitirerek (1930), Türkiyat Enstitüsü’nde asistanlığa başladı (1931). Çıkardığı dergilerde ve yazrlarında ırkçı, turancı görüşleri savunduğu, çeşitli eylemlere giriştiği için görevinden alınıp, sürülerek, Malatya ve Edine’de edebiyat öğretmenliği yaptı (1933). İstanbul Deniz Gedikli Okulu’nda öğretmenliğe atanıp (1934), birkaç kez bakanlık emrine alındı ve tutuklandı (1944). Haydarpaşa Lisesi edebiyat öğretmenliğinde, Süleymaniye Kütüphanesi Tasnif Komitesi üyeliğinde bulundu. Atsız (1931), Orhun (1933; Orkun adıyla, 1952) ve Ötüken (1964) dergilerini çıkaran Nihal Atsız, aruzu da kullanmakla birlikte genellikle heceyle yazdığı şiirlerle edebiyata girmiş, ama özellikle, turancı görüşlerini yaymaya çalıştığı yazılarıyla, Türk tarihi ve edebiyatı üstüne çalışmalarıyla tanınmış, konularını eski Türk tarihinden alan, serüvenden çok bir sava dayanan romanlarıyla da geniş okuyucu topluluklarına ulaşmayı başarmıştır. İnceleme-Araştırma: Edirneli Nazmi (1934), Türk Tarihi Üzerine Toplamalar (1935), Osmanlı Tarihleri {Ahmet, Şükrüllah, Âşıkpaşaoğlu, Âşıki, Karamanlı Nişancı Mehmed Paşa ve Bayatlı Mahmutoğlu Haşan’ın tarihleri; 1949), Türk Tarihinde Meseleler (1966). Romanları: Bozkurtların Ö/L/mü (1946), Bozkurtlar Diriliyor (1949), Deli Kurt (1958). Şiir: Yolların Sonu (1946).