İSTİĞNA

i. (ar. ğınâ^’dan istiğna>). Esk. Kanaat etme, eldekini yeter bulma, tokgözlülük, gönül doygunluğu: Mertlik nasihatleri veriyor, mert bir Türk ruhundan saçılıyor, iffet, namus, metanet, istiğna tavsiye ediyordu (Ömer Seyfeddin). || Sunulan veya teklif edilen şeylere karşı nazlı davranma, nazlanma, ihtiy açsızlık. || İstiğna furuş, kendini kanaatkâr gösteren. || İstiğna-furuşâne, kendini kanaatkârmış gibi göstererek. || istiğna göstermek, kanaat etmek, yeter bulmak. Sunulana karşı nazlanmak,