İSTİVA

i. (ar. sevâ3’dan istiva3). Esk. Bir- J den fazla şeyin birbirine esit ve denk ol- mar.ı. || Düz olma, düzlük. II Ortada ve tam bir derecede bulunma, itidal. J İstiva hattı (veya hatt-ı istiva), Kuzey ve Güney yarımkürelerini birbirinden ayıran farazî çizgi, ekvator. || Istiva-yi sin, kırk yaşında olma. || Vakt-i istiva, öğle vakti. — Tasav. Sikkenin üstüne tam ortaya gelecek şekilde önden arkaya doğru çekilen iki parmak enliliğindeki yeşil çuha. (Bk. ansİkl.) || istivasını sökmek, suç işleyen bir mevlevînin sikkesi başından alındıktan sonra tennuresinin yakasındaki şeritleri sökmek. — ansİkl. Tasav. İstiva, hilâfet işaretidir. Sadece halifelik makamına geçenler, sikkelerine istiva çekebilirler. Mevlevîlerde ayrıca hırkanın kenarına çepçevre dikilen yeşil ve bir parmak enliliğindeki şeride de istiva denir. Semahanelerde şeyhin postunun önünden kapının ortasına kadar dümdüz çizilmiş olduğu farz edilen çizgiye de hattı istiva denir,