ONU DÜŞÜNDÜKÇE
1. Hastanede — Kıyıda ışıkları pariıyon Luna Parkın
Acaip helezonlar çizerek durgun seya,
ötede, kapkaranlık, dalmış deniz uykuya.
Bir teren geçip gitti sessizliği yararak,
Hastanede odamda yalnızım, hava sıcak,
Alnımı okşıyan yok o şefkatli eliyle.
O öldü, canım g;bi sevdiğim o sevgili,
Ba$ım şimdi yastıkta, içimden ağlıyarak,
Titriyorum sonsuz bir yolculuk özlemiyle.
2. Belki onun sesi gelir — Sızlıyan kalbile bir koy elini,
Her çarpıntısında onu bulursun.
Kapa gözlerini, dal hayaline,
Saat işlemesin ve Zaman dursun.
Zavallı, bu yasın sanma sonu var.
Yıldızlı göklere bakarsın o var,
Su, hava ve yaprak fısıldar, dinle,
Belki onun sesi gelir, uyursun!
8
HALİT FAHRİ OZANSOY
3. Hep len — Yine gönlümdesin,
Yine havan etrafımda.
Yine içimde sesin,
Yine gölgen etrafımda.
$u ışıkta gülümsemen,
Şu çiçekte gözlerin,
Yeşil yeşil ebrulu!
Bütün varlığım sende,
Senin acınla dolu!
4. Bir rüya ki… — Yıldıza bakıyorum, uzakta,
Su olup akıyorum, uzakta,
içim ateş,
İçimi yakıyorum, uzakta,
Erişilmez yerdesin!
Uzağa bakıyorum, yakında,
Yaprağa bakıyorum, yakında,
Toprağa bakıyorum, yakında,
Sen ey Ruh,
Sen de mi kederdesin?
5. Terasta bir koltuk boş. — Yine bahçede bahar,
Yine o canlılık var.
Kuşlar var, serçeler, güvercinler,
Saçaklarda ötüşen.
Böcekler var, düğme gibi yuvarlak, mor.
Bademler çiçek açıyor.
Gül fidanları tomurcuklu.
Taze yeşeren çimler
Pırıl pırıl damlalarla boncuklu.
Evde ses yok,
Bir balkon kapısı açık,
Terasta bir koltuk boş.
Artık ne işim var burada,
Burada her şey boş!
9
6. Bahçemde yağmur. — Yağmur yağıyor, yağıyor,
Bahçemden geçiyor ürpermeler.
Henüz yapraksız ağaçlarda,
Dal dal, bebek bakışları gibi,
Yeni tomurcuklar vermeler.
Yağmur yağıyor, yağıyor,
İçime buz gibi soğuk
Bir matem örgüsü örmeler.
Bahçemde
Yağmur bunun için yağıyor,
Bunun için bu ürpermeler.
7. Ruhlar — Bir düş gördüm, bir gece yarısında bir sokak,
Dolaşan gölgeler var, yaprak gibi uçarak
Arıyorlar konacak bir saçak kenarını,
Işidiyor gibiyim son fısıltılarını.
Kör ışığı vuruyor bir fenerin duvara,
Kilit kilit üstüne kapanmış kapılara
Görünmez eller gibi yapışıyor karanlık,
Yaşıyanlar uyuyor, ruhlar yalnız uyanık.
O ruhlar ki gelmişler ötesinden yokluğun,
O ruhlar ki içinde dondukları soğuğun
Dehşetiyle evlerin üstüne eğilmişler
Ve gözoyuklarında bir özleyiş genişler
Son defa başlarını koydukları yastığa,
Bir an kavuşmak için, bir an, o sıcaklığa.
Halit Fahri OZANSOY