Ozansoy,

Ozansoy, Halit Fahri (d. 1891, İstanbul –
ö. 23 Şubat 1971, İstanbul), aruzdan heceye
geçiş döneminde Türk şiirinde etkili olmuş
Hecenin Beş Şairi’nden(*) biri.ğ W ‘Sşr^s^Si edebiyat öğretmenliği yaptı ve 1956’da
emekli oldu,
ilk şiirlerinde gerek dil^ ve biçim, gerek
içerik açısından Feer-/ Âti topluluğunun
etkisinde kaldı. İlk şiirlerini Rübab ve
Şehbal dergilerinde yayımladı (1912-13).
Bir süre aruz ölçüsünü kullandı; Milli
Edebiyat akımını benimsedikten sonra
“Aruza Vedâ” şiiriyle hece ölçüsüne ve
yalın Türkçeye yöneldi. Daha sonra Yeni
Mecmua çevresinde toplanan Hecenin Beş
Şairi arasında yer aldı. Nedim adlı bir dergi
çıkardı. Şiirlerini Yarın, Hayat, Aydabir,
Yarımay, Çınar altı, Varlık, Hisar gibi dergilerde
yayımlamayı sürdürdü. Ayrıca Servet-i
Fünun dergisinin yazı işleri müdürlüğünü
yaptı. Yeni edebiyat kuşağının arayışlarını
anlayışla karşıladı; yönettiği dergi yeni akımın
temsilcisi durumuna geldi. Özansoy’un
şiirlerinin içerik olarak daha çok duygusal
ağırlık taşıdığı, aşk ve kadın temalarını
işlediği, hüznü yansıttığı görülür. Şiirlerini
Rüya (1912), Zakkum (1920), Gülistanlar ve
Harabeler (1922), Sulara Dalan Gözler
(1936), Hep Onun İçin (1962) vb kitaplarında,
anılarını Edebiyatçılar Geçiyor
(1939, genişletilmiş 2. bas. 1967, daha
genişletilmiş bas. Edebiyatçılar Çevremde
adıyla 1970), Darülbedayi Devrinin Eski
Günleri (1964), Eski İstanbul Ramazanları
(1968) adlı yapıtlarında topladı. Ayrıca
Baykuş (1916; yb 1939, 1948), İlk Şair
(1923), Sönen Kandiller (1926), On Yılın
Destanı (1933) gibi manzum tiyatro oyunlarıyla
da dikkati çekti. Sulara Giden Köprü
(1939), Âşıklar Yolunun Yolcuları (1939)
gibi romanları da vardır.