SABA, Ziya Osman (1910 İstan-bul-1957 İstanbul), şair, öykücü. Ortaöğrenimini Galatasaray Lisesi’nde (1931), yükseköğrenimini İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nde tamamladı (1936). Bir süre Emlak Bankası’nda memurluk, bir süre de Milli Eğitim Basımevi’nde düzeltme bürosu şefliği yaptı. 1950’den sonra önemli bir kalp hastalığı geçirdiğinden yazar ve redaktör olarak çalışmalarını evinde sürdürdü. İlk şiirlerini Servet-i Fünun-Uyanış dergisinde yayımlayan Ziya Osman, daha sonra Yedi Meşale hareketine katıldı, topluluğun en genç kalemi olarak tanındı. Kişiliği, sonradan “Sebil ve Güvercinler” (1943) adlı kitabında topladığı Varlık, Ağaç, Yücel dergilerinde çıkan (1930-1942) şiirlerle belirdi. A. Muhip Dıranas, C. Sıtkı Tarancı, F. Hüsnü Dağlarca kuşağının en içe dönük şairi olarak göründü. Genellikle hece ölçüsüyle yazdı-
Sabahattin Ali
ğı şiirlerde Batı nazım biçimlerini kullanmaya eğilim duyduğu halde, öz yönünden 19. yüzyıl edebiyat anlayışı çerçevesinde kaldı. Ölüm, çocukluk anıları, “geçen zaman” temaları içinde bir duygu ortamı yaratarak oldukça başarılı bir teknik gösterebildi; ne var ki kendisinden sonra gelen kuşaklara yeni yollar açacak güçlü bir şiir kuramadı. Yapıtları: “Sebil ve Güvercinler” (şiirler, 1943), “Geçen Zaman” (şiirler, 1947), “Mesut insanlar Fotoğrafhanesi” (öyküler, 1952), “Nefes Almak” (şiirler, 1957), “Değişen İstanbul” (öyküler, 1959).