ZEKÂT MÜESSESESİ

MÂNASI ve KAYNAKLARI: Zekâtın lügat mânası «Temizlik, artmak, övmek, bereketli olmak, iyi ve düzgün olmak» tır. (1) Istılâhi mânası: a) Allah’­ ın, hakkı olanlara verilmesini emrettiği belli miktarda maldır; b) Bu malı vermektir. Zekât, verenin ruhunda temizlik ve malında berekete sebep olduğu için, lügat mânası ile ıstılâhi mânası arasında bir sebebiyet râbıtası bulunmaktadır. (2) Mekke devrinden itibaren Kur’ân-ı Kerîm’in zekât kelimesini İslâmî müessese olarak bilinen mânada kullandığı (el-A’râf: 7/156; Meryem: 19/31 55; el-Enbiyâ: 21/72; el-Müminün: 23/4; en-Neml: 27/3; er-Rûm-. 30/39; Lukmân: 31/3; Fussılet: 41/7) ve Hz. Peygamberin (s.a.) Îbrânîce bilmediği gözönüne alınırsa zekâtm İslâmî mânasmm yahûdî-ârâmî dilinden almdığı iddiası mesnedsiz kalmaktadır. Nitekim J. Schacht’m E. î’nm zekât maddesindeki bu iddiâsmı, ansiklopedinin arapça neşrinde Prof. Dr. M. Y. Mûsâ ve Fıkh ez-Zekât isimli eserinde (3) Yusuf elKardâvî müdellel bir şekilde reddetmişlerdir. Örfte mecburî olmayan küçük bağışlar için kullanılan sadaka kelimesi de Kitâb ve Sünnet’te zekât mânasında kullanılmıştır. (4)