Cihan padişahı Yavuz Sultan Selim, Mısır’ı fethetmiş; Mısır da Osmanlı ülkeleri arasına girmişti.Yavuz Sultan Selim Han, ordusunun başında İstanbul’a dönüyor, etrafında hocaları ve Şeyhul-îslâmlarda topıuca oır arada geliyorlardı. En çok sevdiği ilimadamı İbni Kemâl padişahın yanında yerini almıştı.Mehter, zafer marşları (havalan) çalıyor, YavuzSultan Selim, yanında İbni Kemâl ordusunun başında Anavatana doğru ilerliyorlardı. Bu sırada İbni Kemâl’in atı birden bire ürktü ve şaha kalkıp huysuzluk etti.Yavuz’un bembeyaz süt gibi kaftanına çamursıçrattı. Bunu gören İbni Kemâl’in rengi uçar, benzisararır bir an Yavuz’un celâlli anlarını (zamanlarını) hatırlar. Bu hâle vezirleri de şaşar.Bu bir anlık sahne, Koca Yavuz’un gözünden kaçmayıp hemen vezirine emir verir:— Alın bu kaftanımı saklayın. Bu kaftanımızböylece çamuruyla muhafaza edilsin (saklansın) der.Vezirler, hikmetini, inceliğini sorarlar. O muhteremzatın atının ayağından sıçrayan çamur; bizim şerefimizdir, yann huzur-u İlâhide (Ahirette) vesika-i berâtımız (kurtuluş vesikamız) olacaktır.Kaftanımızın çamurunu görüp torunlarımız daibret alsınlar ulemânın atının ayağımn çamuru bizim indimizde.ne kadar değerli olduğunu dünya durdukça torunlarımız da hatırlasınlar.
İZÂH VE AÇIKLAMA:Bir talebenin hocasının hakkını ödemesi hiç birzaman mümkün olmadığını bilmesi kendi saadeti icâbıdır. Kendisine ilim -irfan öğreten hocası olmasaydıilmi nereden öğrenecekti!. Hz. Ali (RA.) Efendimiz,«Bana bir harf öğreten beni kendisine köle etsin» buyurmuştur. Hocanın hakkı, âlimin hakkı kolay kolayödenir bir nimet değildir. Bir memleketin gerçekâlimleri olmazsa o memleket çökmeye mahkûmdur.20 nci asır bunun bir delilidir. Câhiller alkışlanırkenhakikî ilim adamları kıyıda köşede kalıyor. Bu neden? Gereken değer ve kıymet verilmiyor da ondan!.