badeli âşık,

h a k â ş iGi da denir. Âşık edebiyatı geleneğinde, düşünde Hızır ya da ak sakallı pirlerin elinden bade içtikten sonra dili çözülüp saz çalmaya başlayan ve doğaçtan şiirler söyleyerek âşık olan kişi. Halk öykülerinde kahramana, düşünde Hızır ya da başka bir pir tarafından bir güzelin resmi gösterilerek bade içirilir. Uyanan kahraman şiir söylemeye ve düşünde görüp âşık olduğu kızı aramaya koyulur. Aşıklar düşlerinde genellikle pirleri Hızır Nebi, İlyas Nebi ve Kutub Nebi olmak üzere üç biçimde görürler. Bade içimi de iki türlüdür. Er dolusu içenler yiğit ve kahraman, pir dolusu içenler düşlerinde gördükleri güzele âşık olurlar. Badeli âşık olduğunu duyuranları öbür âşıkların sınavdan geçirmesi gelenektendir. Âşık edebiyatında badeli âşık olarak kabul edilenlerden Sümmanî, Şenlik, Erzurumlu Emrah, Celali, Hıfzî, Nihanî ve Pervanî özellikle anılabilir